Een Man Genaamd Ted

Alledaagse Dialogen – For English Click Here.

In dagen van weleer was het gebruikelijk voor de hardwerkende kantoorlui om, als er een medewerker met pensioen ging, een praatje te houden alsof deze collega al was overleden. Met pensioen gaan betekende dat je stopte met werken om te wachten tot de dood je kwam halen. Men geloofde dat deze, in de volksmond genoemde, speeches een goede oefening waren voor de echte grafrede. De enige mensen die dit soort afscheidsredes echt vermakelijk vonden, waren zij die ze hielden. Alle andere aanwezigen kwamen voor de gratis drank en hapjes. Gelukkig voor de rest van de wereld, werden deze zogenaamde speeches na afloop vaak weggegooid en binnen afzienbare tijd door iedereen vergeten. Niet allemaal, helaas. Hier is er eentje die geschreven is voor een man genaamd Ted.

Vijfentwintig. Dit is een steeds wederkerend nummer in mijn leven. Zo werk ik al vijfentwintig jaar bij dit bedrijf. (Een welverdiend applaus.) Dank je. Alles op zijn tijd; klappen kan na afloop volop. Vandaag heb ik de eer om afscheid te nemen van een afzwaaiende collega. Het is de eerste keer dat ik dergelijke speech houd en het zal zijn eerste keer zijn dat hij met pensioen gaat. Hopelijk ook zijn laatste. (Mensen lachen zonder werkelijke aanleiding.)

Waarom ik? En wie ben ik in deze wereld? Ik ben getrouwd met een prachtige vrouw, Brenda, die toevalligerwijs ook de dochter van de voorzitter is (Zwaaien naar Bob). We zijn al vijfentwintig jaar samen en ik kan je vertellen dat we op regelmatige basis seks hebben (lachen in de richting van Bob). Vijfentwintig keer om precies te zijn. En ik zie sommigen van jullie kijken waarom dit iets om zo onwijs om te glimlachen. Dat is, mijn hooggeëerde collegae, omdat het vanavond de avond is. (Nog meer lachen door de aanwezigen, maar niet door Bob, die me vast afkeurend aankijkt.)

Mijn positie in dit bedrijf heeft, natuurlijk, helemaal niks te maken met het feit dat ik met Brenda getrouwd ben (wat gegrinnik). Ik heb altijd hard gewerkt en ik heb dit bedrijf helpen groeien. Mijn grootste succes werd beloond met een ingelijste foto van ondergetekende voorzien van de woorden ‘Werknemer van de Maand’. Met van die grote, gouden letters. Ik ben er zeker van dat jullie er allemaal naar uitkijken om op een dag eveneens zo’n mooie beloning in het bezit te hebben. (De foto omhooghouden en grijnzen. Lachers op de hand.)

Dit gebouw telt exact vijfentwintig verdiepingen en ik werk momenteel op de twintigste, terwijl ik langzaam mijn weg omhoog neu… werk. Pas op, Bob, ik kom eraan (wat gelach, omdat we allemaal weten dat Bob nog maar drie maanden te leven heeft. Vier als hij stopt met drinken). Net als de meesten, ben ik begonnen in een van de vele werkhokken op de eerste paar lagen van dit gebouw. Ik hield het, in tegenstelling tot enkele van jullie, altijd netjes en ordentelijk (een blik op Fred en Bil, smerige gasten). Een opgeruimd bureau is een opgeruimde geest. Als ik kijk naar wat er bij sommigen aan de muren hangt, dan zie ik duidelijk waar jullie zoal aan denken. (Schaterlachen als ik weer naar Fred en Bil kijk.)

Maar we zijn hier niet verzameld vanwege ondergetekende. We zijn hier vandaag bijeen, omdat Ted besloten heeft het bedrijf te verlaten omdat hij met pensioen gaat. Vijfentwintig jaar werk ik al voor dit bedrijf, Ted, en ik kan oprecht zeggen dat ik geen idee heb wie je bent. Succes en tot ziens.