Unsigned Books

Gender Deel 1

Klas één B is altijd al een ontzettend goede klas geweest. Goeie kinderen met een positieve instelling en een intrinsieke motivatie om te ontdekken en te leren. Er is in het jaar weinig rottigheid uitgehaald en de meeste onderwijsgevenden op school zijn bijzonder tevreden over niet alleen de prestaties, maar ook over hoe de individuen hun verhouden tot elkaar. Natuurlijk waren er op hun tijd de gebruikelijke kwakinderstreken, maar dat hoort erbij op die leeftijd en het was meestal lachwekkend en weinig schadelijk. Wellicht op dat ene incident met de elektriciteitskabels na, maar dat is gelukkig ook met een sisser afgelopen. En er kon zelfs na enige tijd wel om gelachen worden door Luca – de mentor.   

Vandaag mogen alle kinderen van klas één B mee op excursie naar het waterzuiveringsbedrijf Evident waar ze een rondleiding zullen krijgen en waar ze zelf ook kunnen meedenken over de toekomst van duurzame waterzuivering. Ze worden bij de bus opgewacht. De leerkrachten Nova en Jip, die goede banden hebben met deze kinderen, zullen ook meegaan om de groep te begeleiden. Nova, met aer lange baard en lange, blonde lokken, geeft maatschappijleer en Jip, die riaj jurk nog even snel afneemt na een klein incident met hete koffie, is leerkracht Nederlands. Zij zijn de favorieten van de hele klas en iedereen is dan ook verrukt dat zij meegaan. 

Alhoewel het slechts een klein klasje is, gaan er standaard drie onderwijsgevenden met een excursie mee om zo voldoende aandacht te kunnen geven aan elk individu. Voor elke vijf leerlingen is er één onderwijsgevende. Af en toe gaat er ook een ouder mee als er te weinig leerkrachten beschikbaar zijn of als er een leerling met speciale behoeftes is die extra aandacht nodig heeft. Bij tijd en wijle gaat er een schoolpsycholoog mee, omdat sommige kinderen acute problemen kunnen krijgen die dan gelijk aangepakt kunnen worden. De wereld is een enorme psychische beproeving, zeker op deze jonge leeftijd. En door het meesturen van extra persoonskracht worden de leerkrachten ook een beetje ontlast in hun taken. Vanwege de verlichting door deze extra inzet worden grotere problemen vaak voorkomen en kleinere problemen in de kiem gesmoord. Vandaag is ervoor gekozen om geen psycholoog mee te sturen, daar het een korte excursie is en er op de plek van bestemming minstens één aanwezig zal zijn. 

Om zes uur in de ochtend worden alle leerlingen verwacht voor de school in de gebruikelijke schooluniformen bestaande uit een grijze tuinbroek met daaronder een egaal zwart shirt en eroverheen een roze vest met het logo van de school. Hun zwarte overjassen zijn ook voorzien van datzelfde teken. Het logo van de school is een kleurrijk hart met daarin het symbool van oneindigheid. Dit logo staat volgens de instelling symbool voor de veelzijdigheid en diversiteit van de mensheid en de liefde ervoor. In principe dragen alle kinderen tot hun achttiende levensjaar het schooluniform. Deze wordt ook vaak gedragen op momenten dat ze niet naar school gaan vanwege bijvoorbeeld een vrije dag. Na het achttiende levensjaar zijn ze volledig vrij om zelf te kiezen wat ze willen dragen, zelfs als ze nog wel naar school gaan. Velen dragen dan toch nog het uniform, omdat ze zo meer het gevoel en idee hebben erbij te horen.  

“Heeft iedereen hun spullen?” wordt er gevraagd. En de leerlingen controleren driftig of alle papieren die zij hebben gekregen in hun tassen zitten en of ze hun medicatie hebben. Marijn geeft aan hus spullen te zijn vergeten, maar Puk heeft een kopie in feys tas zitten en geeft deze met een grote glimlach op feys gezicht aan hum. “Ik ben altijd voorbereid”, zegt fey. Er wordt goedkeurend geknikt als er een luide ‘Oh nee’ uit de richting van Sam komt. Hen blijkt hun medicijnen te zijn vergeten en zonder kan hen niet mee. Hun ouder wordt gebeld, maar helaas geeft dee aan dat dee niet kan komen en dat het beter is om hun andere ouder te bellen op dijr nul zes nummer, omdat het dijr vrije dag is vandaag. Dij zegt meteen in de auto te springen met de medicatie en kan er binnen tien minuten met hun medicijnen zijn, mits het verkeer een beetje meezit.  

Er wordt aangegeven aan Indie – hun ouder – dat de bus toch nog niet vertrekt, want niet alle leerlingen zijn er. Sammie en Lemmie, de twee brussen, ontbreken nog. Nova is druk bezig om hun ouders te bellen om te vragen waar zij blijven. Ondertussen wil Billy graag de aandacht van de groep omdat hen iets te melden heeft. De leerlingen verzamelen hun om hen heen en fluisteren druk over wat hen te zeggen zou kunnen hebben. De meesten hebben al wel een idee van wat het zou kunnen zijn, maar de vraag is altijd wat er door een medeleerling gekozen is. Dit is één van de belangrijkere momenten uit het leven van een kind en daar wordt dan ook over het algemeen niet lichtzinnig over gedaan. Meestal wordt dit in de mentorles tijdens een kringgesprek besproken, maar aangezien er geen lessen zijn vandaag wordt het geaccepteerd dat het nu buiten aan de groep wordt medegedeeld.  

Billy schuifelt wat onrustig heen en weer en er verschijnt een rode kleur in hun gezicht. De leerlingen zijn ongeduldig en onrustig, maar Billy wacht het moment af tot het stil is in de groep en zegt dan wat hen te zeggen heeft. 

“Jullie weten allemaal dat ik gisteren dertien ben geworden en wat dat voor kinderen in het algemeen en dus voor mij betekent. Ik ben een jaar lang druk bezig geweest met denken en ik heb veel gesprekken gevoerd met mijn ouders en uiteraard ook met de schoolpsycholoog.” 

Iedereen knikt instemmend en bemoedigend, want alle leerlingen zijn bekend met de schoolpsychologen. Iedereen gaat er verplicht één keer per week heen en sommigen zelfs vaker als de psychische gesteldheid hierom vraagt. Er wordt enorm veel aandacht geschonken aan het geestelijke welzijn van jonge mensen, maar ze moeten ook goed begeleid worden in het maken van voor hen belangrijke en soms ingrijpende keuzes.  

Hen voelt hun gerustgesteld door de knikkende hoofden van huns medeleerlingen en vervolgt: “Op mijn verjaardag gisteren hebben we mijn nieuwe voornaamwoorden dan ook bekend gemaakt.” 

Er ontstaat weer een hoop geroezemoes en er wordt druk gespeculeerd over de keuze van huns. Bij de geboorte van een kind krijgt hen automatisch de voornaamwoorden ‘hen’ en ‘hun’ mee van huns ouders. Traditioneel gezien maken kinderen op hun dertiende verjaardag de keuze voor hun nieuwe voornaamwoorden. Sommigen kiezen al op jongere leeftijd, maar dat is eerder uitzondering dan regel en vaak volgt er dan op de dertiende verjaardag toch nog een verandering. Er zijn ouders die er nog niet over uit zijn of het verstandig is om voor het dertiende levensjaar al zulke ingrijpende veranderingen door te voeren in de voornaamwoorden en houden vast aan de traditie van dertien jaar. Velen verwachten echter wel dat het in de nabije toekomst zal veranderen en dat de leeftijd volledig zal worden losgelaten. Natuurlijk zullen ouders die traditie missen de eerste paar weken en er zal wel licht verzet zijn her en der, maar de vooruitgang houd je niet tegen.  

“Ik wil vanaf nu graag dat jullie ey en eir gebruiken als het over mij gaat.” 

“Wat een goede keus, Billy, dat past zo goed bij je”, wordt er gezegd door Deniz.  

Billy krijgt een schouderklopje van Nowie. Zi had onlangs zelf ook de keuze gemaakt voor andere voornaamwoorden en weet nog goed hoe moeilijk die keuze was voor zir.  

“Ik moet nog een paar maanden wachten”, zegt Sam, “en ik ben ook hard aan het denken, maar ey en eir was nog niet bij me opgekomen. Dat zijn echt wel goede voornaamwoorden. Ik wou dat ik dat had bedacht. Mijn ouders zullen, denk ik, voor het meer traditionele die en z’r willen gaan.”  

Alle leerlingen geven Billy een hand en feliciteren em met deze gemaakte keuze en eir verjaardag. Ook de onderwijsgevenden feliciteren em en er volgt een driewerf hoera door de hele groep.   

Op dat moment komt er een auto de straat van de school ingereden en Sammie en Lemmie stappen wat gehaast uit de groene Mercedes. Hun ouders, Jule en Nour, lopen direct op de onderwijsgevenden af om hun verontschuldigingen te maken voor het te laat komen. Nour geeft aan dat xhe xirzelf verslapen had en dat Jule, xir partner, niet wist van de excursie. Als vi het geweten had, dan had vi xer zeker wel gewekt en hun kinderen uit bed gehaald. Sammie kijkt peers ouders wat vragend aan, omdat peer weet dat het eigenlijk peers schuld was. Peer had namelijk peers brus, Lemmie, een zet gegeven waardoor bun in een blubberpoel viel en bun eerst weer moest douchen en omkleden.  

De verontschuldigingen worden geaccepteerd en op dat moment komt ook de ouder van Sam aangereden met hun medicijnen. Als dij uitstapt houdt Indie al de tas omhoog om te laten zien dat dij alles heeft. Sam is erg opgelucht, want zonder hun hormoonblokkers voelt hen hun niet prettig. Het is de normaalste zaak van de wereld dat tieners hormoonblokkers beginnen te slikken op jonge leeftijd. Driemaal daags moeten deze pillen ingenomen worden en het wordt door artsen geadviseerd deze vanaf een bepaalde leeftijd in ieder geval tot aan het achttiende levensjaar te slikken. Voor veel kinderen is niet duidelijk waarom het precies gebeurt, maar ze zijn het erover eens dat dit het beste is dat ouders voor hun jonge kinderen kunnen doen.  

Ondertussen is Kae, de buschauffeur, het wachten een beetje zat. Co komt mopperend de bus uit. De mentor wordt wat bozig toegesproken door Kae die heel heftig op cos horloge staat te tikken om aan te geven dat cos meter loopt. Co heeft gelijk, de kinderen moeten nu echt de bus in. Ze moeten naar Evident toe, want als ze te laat zijn, missen ze wellicht de rondleiding. Nova en Jip begeleiden de jongeren bij het binnengaan van de bus, terwijl ze aldaar een plek wordt toegewezen. Als iedereen zit en Kae de regels over het reizen in cos bus heeft verteld, start co de motor, verlaat de bus de straat en wordt uitgewuifd door de drie achtergebleven ouders.