Unsigned Books

Gender Deel 1

Marijn en Merijn zijn hus en eir hart aan het luchten bij Nova en Jip. Het is overduidelijk voor de leerkrachten dat er nog psychologische hulp moet komen voor het merendeel van de jongeren. Een aantal zal er wellicht wel mee om kunnen gaan, maar Marijn en Merijn zijn altijd twee gevoelige kinderen geweest. Hu en e zullen hier nog wel een tijd last van gaan hebben. Sowieso heeft hu net ook al het verlies van hus ouder moeten verwerken na een tragisch ongeluk op de werkvloer.  

De deur van het huis gaat open en de vier vermiste kinderen stappen wat ontdaan en in de rats naar buiten. Zeer begrijpelijk natuurlijk, gezien de situatie. Er wordt gevraagd of ze er behoefte aan hebben om, net als Marijn en Merijn, even te zeggen wat er op hun harten ligt. Pip veegt de tranen van zeer wangen en schudt zeer hoofd. De andere kinderen volgen en ze kijken allen wat terneergeslagen naar de grond, maar van binnen zijn ze ergens trots op wat ze hebben gedaan. Ze hebben de wereld, in hun optiek, weer een beetje beter gemaakt en ze hebben gedaan wat ze volgens hen moesten doen. Als je goed had gekeken, dan had je een glinstering van sadistisch genot kunnen waarnemen in de ogen van Billy.  

“Laten we onze weg terug naar de bus banen”, wordt er voorgesteld.  

De vier laatkomers krijgen van Charlie en Sam hun spullen aangereikt en als iedereen er klaar voor is vertrekt de groep richting hun vervoer terug. Jip geeft aan dat ri de weg nog wel weet en loopt voorop. Achteraan lopen Luca en Nova die zich zorgen maken om Billy, Idris, Pip en Rowan, omdat ze nog geen woord hebben gezegd en erg van slag lijken te zijn. Er is even geen contact met ze te krijgen.  

“Wellicht moeten we school zo informeren en zorgen dat de psychologen klaar staan bij terugkomst”, stelt Nova voor. “Ik neem aan dat we niet meer naar Evident gaan.” 

“Het lijkt me inderdaad een goed idee om de schoolpsychologen klaar te laten staan en nee, de excursie stopt hier denk ik wel”, wordt er gereageerd.   

Na ongeveer vijftien minuten lopen zien ze de bus aan de kant van de weg staan. Een aantal kinderen trekt een sprintje om te zien wie er het eerst is. Bij de bus aangekomen zien ze dat Kae al achter het stuur zit te wachten. Co doet de deur open zodat iedereen kan instappen, maar is wel ontzettend chagrijnig. 

“Is het probleem verholpen”, vraagt Puk voorzichtig. 

Een norse ‘ja’ wordt er gebromd en fey loopt maar gewoon naar feys plek in de bus zonder verder iets te zeggen. Al snel is de hele groep ingestapt en zijn ze klaar om terug te gaan naar school. De bus wordt gestart door een niet al te vrolijke bestuurder en daarna gelijk de andere kant op gedraaid. Zo rijden ze over de nog steeds verlaten weg terug naar school.  

Als ze de afslag nemen om de snelweg op te gaan, hoort iedereen de telefoons weer aangaan. Allerlei gemiste berichten worden gelezen en beantwoord. Voordat Jip naar school kan bellen, wordt ri aangesproken door Kae.  

“Ik weet niet waar jullie denken te zijn geweest, maar in de wijde omtrek hier is geen boerderij te vinden.” Co laat op cos kaart de omgeving zien.  

Jip buigt riazelf over de kaart heen waarop inderdaad geen woningen lijken te staan. Ri pakt riaj eigen telefoon en probeert het eens op streetview en komt dan tot de ontdekking dat de weg waar ze op reden ook niet staat aangegeven op de kaart. Ri laat het aan riaj collegae zien. Er wordt vol verbazing gereageerd. Ze besluiten hierover niks te zeggen tegen de leerlingen, alhoewel zij er hoogstwaarschijnlijk zelf wel achter zullen komen. 

“Laten we dit maar even onder het tapijt schuiven”, wordt er geopperd.  

“Dat lijkt me een goed idee, collega”, stemmen Jip en Nova in.  

“Ik zal school wel bellen om te zorgen dat er genoeg hulp is als we terugkomen”, geeft Nova aan en ae schudt aer mobiel demonstratief heen en weer om te laten zien dat ae er klaar voor zit. Terwijl ae belt, kijken Jip en Luca de bus door om te zien hoe de groep eraan toe is. Het wordt opgemerkt dat de vier verdwaalden hun ondertussen weer in de groep hebben gemengd. Jip knikt goedkeurend naar Luca en er wordt opgelucht ademgehaald. “Wellicht valt het allemaal wel mee”, wordt er hoopvol gezegd. Wellicht is dat ook wel zo. 

Een klein uurtje later wordt de groep onthaald en opgewacht voor de school. Jessie, het hoofd van de school, staat in aer gebruikelijke nette pak vooraan en achter aer staat een groep psychologen.        

“Welkom terug”, zegt ae tegen de leerlingen en iedereen wordt de school binnengeleid waar ze in groepen van drie worden onderverdeeld bij een psycholoog. Ae neemt de onderwijsgevenden mee aer kantoor in om te overleggen en te horen wat er precies gebeurd is op deze bijzondere excursie. De drie leerkrachten vertellen elk hun eigen kant van het verhaal en Jessie zal er zorg voor dragen dat ook zij de juiste begeleiding zullen krijgen om deze dag goed te kunnen verwerken en een plek te kunnen geven. Er wordt uiteraard niet gesproken over het ontbreken van de boerderij op de kaart.  

— 

Een week later zitten alle kinderen tijdens de mentorles in een grote kring. Sammie en Lemmie hadden aangegeven een mededeling te hebben voor de groep die heel belangrijk was voor hen. Sammie en Lemmie waren een half jaar geleden al dertien geworden en hadden toen hun voornaamwoorden al veranderd en medegedeeld aan de groep. Alhoewel het niet vaak gebeurt, komt het weleens voor dat kinderen toch nog iets willen wijzigen. Met de gebeurtenissen van de week ervoor nog goed in het geheugen, denken de klasgenoten dat Sammie en Lemmie misschien naar aanleiding daarvan wel een wijziging willen doorvoeren. Het had immers grote impact op iedereen en emotionele gebeurtenissen leiden er nog weleens toe dat iemand hun voornaamwoorden wil wijzigen.  

De groep wordt tot stilte gemaand en Sammie neemt het woord voor zowel peerzelf als peers brus. Bun zit wat zenuwachtig de groep rond te kijken en heeft de hand van buns brus stevig vast als peer peers zegje doet. 

“Lemmie en ik hebben, naar aanleiding van wat we vorige week allemaal hebben gehoord, gezien en meegemaakt, thuis heel veel overleg gehad met elkaar en met onze ouders. We snappen dat de keus die wij gaan maken niet voor iedereen makkelijk te accepteren zal zijn, maar wij en onze ouders staan hier volledig achter.” 

Sammie kijkt de groep rond en peer kijkt peers brus nog even aan ter ondersteuning en goedkeuring. Ondertussen zitten de leerlingen op het puntje van hun stoel.  

“We hebben het uiteraard opgezocht en gezien dat het wettelijk een grijs gebied is. We hebben gekozen voor een verandering van onze voornaamwoorden.” 

Bij het horen van het woord ‘wettelijk’ slikt een enkeling heftig en er hangt gelijk een bepaalde spanning in de lucht. Er wordt voorzichtig gevraagd of ze niet nog even de tijd willen nemen om hun keuze te overdenken en of ze wel zeker zijn van hun zaak. Maar Sammie en Lemmie wuiven dit weg met een gebaar van de hand. Ze staren de groep doordringend en gespannen aan.  

“Voortaan zou Lemmie graag met hij en hem willen worden aangesproken en ik met zij en haar.” 

Een oorverdovende stilte valt in de groep, maar Sammie is nog niet klaar met peers verhaal. 

“We weten dat het taboewoorden zijn, maar er is geen wet die ons in de weg staat en we gaan ervan uit dat er gehoor zal worden gegeven aan onze wens om in de toekomst als broer en zus te worden aangesproken. Waarbij ik de zus ben en Lemmie mijn broer.” 

Kun je nu zonder terug te lezen bij elke naam de gewenste voornaamwoorden zetten?

• Sam
• Charlie
• Sammie
• Lemmie
• Marijn
• Puk
• Deniz
• Nowie
• Billy
• Merijn
• Idris
• Bobby
• Pip
• Jamie
• Rowan
• Nova
• Jip
• Jessie
• Kae
• Bowie
• Indie
• Jule
• Nour
• Luca

Dit was een klas van slechts 15 leerlingen. Realiseer je dat een docent gemiddeld 10 klassen lesgeeft met zo’n 25 leerlingen. Dat zijn 250 namen om te onthouden en daar moet deze leerkracht dan zo’n 1250 voornaamwoorden aan koppelen. Daarnaast zijn er nog zo’n 100 collegae waar 500 voornaamwoorden bij horen. En dan heb ik het nog niet over de privé contacten.

Hoever kwam je met de 15 leerlingen hierboven?

Hoe werkbaar wordt zo’n situatie?

Hoe leesbaar worden boeken?

Hoe begrijpelijk worden films, series, e.d.?