Unsigned Books

Gender Deel 2

“Ik sta hier in het holst van de nacht op kamp Haardvuur. Mijn naam is Ali van NOOSE en naast mij staat hoofdcommissaris Rex van het landelijke politie corps. Nog geen half uur geleden kregen wij bericht van de nieuwskamer over vervelende incidenten alhier. Wij brengen u als eerste de ins en outs. Hoofdcommissaris Rex, kunt u vertellen wat zich hier vannacht heeft afgespeeld?” wordt er gevraagd en de microfoon wordt dwingend onder de neus van de hoofdcommissaris geduwd. 

“Het lijkt erop dat drie kinderen om nog onbekende redenen om het leven zijn gekomen. De agenten hebben nog niet gekeken, want er wordt gewacht op het forensisch team. Mijn personen hebben het gebied afgezet met linten en zorgen er nu voor dat er niemand doorheen komt. Er gaan geruchten rond over wilde dieren en afgescheurde of afgerukte ledematen, maar dat is nog niet bevestigd. De groep schoolkinderen en onderwijsgevenden worden bij het kamphuis verzorgd en er zijn psychologen onderweg om deze mensen te ondersteunen. Als deze zijn gearriveerd, dan zal een team van specialisten ze ondervragen om te achterhalen wat er is gebeurd”, zegt hoofdcommissaris Rex emotieloos en zakelijk. 

“U zegt ‘drie kinderen’, daarmee is het dodental bevestigd? En zijn er nog andere slachtoffers?” 

“Voor zover wij hebben kunnen constateren is, op de drie doden na, iedereen verder ongedeerd. Natuurlijk is er wel psychische schade aangericht, maar dat is niet iets wat specialisten niet binnen afzienbare tijd kunnen oplossen.” 

“Ik hoor u zeggen dat er geruchten zijn van wilde dieren. Moeten wij ons zorgen maken op dit moment dat ze elk moment weer kunnen toeslaan?” vraagt co wat angstvallig. 

“Zoals ik al zei gaat het hier om geruchten. Voor zover wij weten zijn er geen wilde dieren in de omgeving en weten wij ook niks van ontsnapte dieren. Vooralsnog lijken we ons dus geen zorgen te hoeven maken voor een aanval van loslopend wild”, wordt er zelfverzekerd geantwoord. “Een deel van mijn mensen zoekt ondertussen in de bossen naar mogelijke daders of een spoor dat ons neer hen toe kan leiden.” Daarmee lijkt het interview alweer afgerond.  

“Alhoewel de hoofdcommissaris zojuist heeft aangegeven dat er geen gevaar meer dreigt, adviseren wij u, beste kijker, toch om de ramen en deuren gesloten te houden en niet open te doen voor vreemden. De mogelijke daders zijn nog niet opgepakt en het is dus waarschijnlijk dat zij nog in de buurt rondwaren. Dit is het voor nu. We zijn zo weer bij u terug als we een van de onderrichtende personen kunnen spreken.” 

Robin heeft dijrzelf ondertussen weten te mengen tussen de rouwende leerlingen en is met dijr telefoon alles aan het vastleggen wat er daar gebeurt. Met een enorm gebrek aan respect spreekt dee dijr viewers toe zoals beïnvloeders op de socials dat doen. Veelal met een hoge zelfdunk en een gebrek aan ongeschreven normen en waarden.   

“Wat ik hier hoor zijn er maar liefst acht leerlingen aangevallen, opgegeten en misschien wel meegenomen door verschrikkelijke monsters met enorme poten en onwijs scherpe nagels.” De telefoon van dijrs legt alle gezichten vast van de leerlingen die er overduidelijk niet op zitten te wachten. Een van de onderwijsgevenden spreekt Robin aan en vraagt dem vriendelijk om elders heen te gaan. De zelf gekroonde monarch van de journalistiek geeft er geen gehoor aan en zet dijr livestream voort.  

“Denk eraan, mensen, Robin was er het eerste bij en geeft jullie de beste inside information. Als je in de buurt woont, dan is het oppassen geblazen voor loslopende monsters, want ze verslinden je levend. Haha. L.O.L. Smiley face.”  

Dee vangt achter dem het één en ander op en probeert heimelijk om de conversatie op te pikken met dijr telefoon. 

“(…) duivelse dieren, dit was onmenselijk (…) gewoon aan het opeten voor mijn neus (…)”, zegt er één. 

“Je had moeten zien hoe ze eruitzagen (…) overal spoot het bloed eruit (…)”, komt er binnen door de telefoon van Robin en dijr aantal viewers groeit met de minuut. Dee wordt nogmaals door een leerkracht op dijr schouder getikt en min of meer dwingend verzocht om ‘op te hoepelen’ met dijr mobieltje. Dee heeft er, tot grote ergernis van de rouwende groep, overduidelijk de spreekwoordelijke uitwerpselen aan. 

‘Ik hoop dadelijk nog een shot te kunnen vastleggen van de verminkte lijken. Die doen het altijd goed op de socials. Peace out, peoples.” Terwijl dee spreekt wordt dee door twee onderwijsgevenden aan dijr schouders weggeleid. 

“Hallo kijkers, daar ben ik weer. Als u net inschakelt, ik ben Ali van NOOSE en ik sta hier op kamp Haardvuur waar, om vooralsnog onbekende redenen, in het holst van de nacht drie jongeren om het leven zijn gekomen. Zojuist hebben we hoofdcommissaris Rex gesproken over aer bevindingen, naast mij staat Manu. Manu is het hoofd van De Kring; de school die hier deze week aan het kamperen was. Wat kunt u ons vertellen over wat er vannacht gebeurd is?” 

“Sja, helaas niet zo veel, ben ik bang”, stamelt de emotionele directeur, “u zult begrijpen dat ik er zelf niet bij was. Ik werd wakker gebeld door mijn personeel en ben zo snel als ik kon hierheen gekomen. Mijn eerste zorg op dit moment is erop toezien dat de leerlingen en mijn mensen zo snel mogelijk de juiste psychische hulp krijgen. De pupillen en onderwijzers zijn voorzien van wat kalmerende middelen, een natje en een droogje en dat is alles wat we nu even kunnen doen voor ze.” 

“Ik begrijp dat dit een enorme impact heeft op de getuigen. Hoe gaat een school hiermee om?” wordt er geïnteresseerd gevraagd.  

“Wat ik heb begrepen van de hoofdcommissaris is er een gespecialiseerd team van psychologen en psychiaters onderweg om de juiste begeleiding te bieden. Op school hebben we natuurlijk, zoals op elke onderwijsinstelling, een hele crew van psychologen rondlopen. Normaal gesproken gaat er wel één mee, maar door omstandigheden was dat ditmaal niet mogelijk. We betreuren dat ten zeerste en bieden onze oprechte verontschuldigingen aan. Komende weken zullen er voldoende worden ingezet waar nodig en we beloven dat het allemaal goed gaat komen. Dat zal vast wat uren gaan kosten, maar ik ben er zeker van dat iedereen zo snel mogelijk psychisch weer gezond zal zijn”, zegt Manu hoopvol.  

“Het is natuurlijk mooi om te zien hoe er zo professioneel wordt omgegaan met dit soort praktijken. Zijn de ouders inmiddels op de hoogte gebracht en zijn deze reeds onderweg?” 

“Ja, de ouders weten ervan en ik verwacht binnen nu en een half uur de eersten. De ouders van de slachtoffers zijn eveneens onderweg en zullen hier worden opgevangen door de hulpdiensten. We gaan ervan uit dat deze heel erg overstuur zullen zijn en zij zullen dan ook de komende tijd hulp van de staatspsychiaters krijgen om te kunnen omgaan met dit grote verlies en verdriet.” 

“Dank u wel. Ik wens u allen veel sterkte in deze moeilijke tijden.” Co knikt vriendelijk en Manu verdwijnt uit beeld. “Dan gaan we nu over naar een woord van onze sponsors en dan zijn we zo bij u terug met, hopelijk, enkele beelden van het kamp en een woord van een van de forensisch medewerkers die ik nu het terrein op zie komen rijden.” 

“Als je de beelden ziet op onze website http://www.latenightradiolive.world, dan heb je kunnen volgen hoe de brancards – met enig gestuntel in de blubber – ondertussen op het kamp zijn aangekomen en klaarstaan om later deze ochtend de lichamen te bergen.” Met deze woorden gaat Joes van Late Night Radio verder met dijr verslag. “We hebben nog geen glimp kunnen opvangen van wat er zich onder de lakens bevindt. De enorme plassen bloed zijn duidelijk zichtbaar en we kunnen rustig stellen dat zich hier een enorme tragedie heeft voorgedaan. Op het kamp zijn ondertussen meer cameraploegen en reporters aangekomen. Ook de nodige ramptoeristen zijn gearriveerd en volgens mij zie ik daar het forensisch team het terrein op komen.” 

Een aantal zwarte auto’s met geblindeerde ramen komt inderdaad aangereden. Joes gaat verder met dijr verslaggeving. “Wat opvallend is, is dat ze in zwarte, geblindeerde Hummers zijn gekomen en niet in hun gebruikelijke witte politiehummers. Dat betekent dat er meer aan de hand is dan dat wij kunnen vermoeden. Een achttal mensen in witte pakken en met maskers voor de gezichten stapt uit. Met een lading aan attributen en koffers banen ze hun een weg door de inmiddels enorm gegroeide groep aanwezigen, onder de linten door en langs de brancards.”  

Als een auto met gierende banden komt aangereden, vliegt de drone er direct heen en schakelt Joes over op wat er gebeuren gaat.  

“Het lijkt erop dat de ouders van één van de slachtoffers zojuist is aan komen rijden. We wachten gespannen af.”