Unsigned Books

Gender Deel 2

“De ouder stapt uit en trekt onnadenkend een sprint richting de linten waar de agenten staan, maar krijgt de kans niet om bij de slachtoffers te komen. Vier agenten versperren de weg. Ze snappen het verdriet en de emoties, maar kunnen de ouder niet toestaan om door te lopen”, vervolgt Joes alsof er geen onderbreking is geweest. “Het zou zeker weten maanden van therapie gaan kosten na het aangezicht te hebben aanschouwd van deze jeugdige slachtoffers. ‘Voorkomen is beter dan genezen’, daarom wordt iedereen tegengehouden bij de rode afzetlinten; dus ook opvoeders. Mocht er blijken dat het nalatigheid van de school is dat dit heeft veroorzaakt, dan zullen er op zeker rechtszaken gaan volgen.” 

“Twee beïnvloeders staan met hun mobieltjes in de handen het schouwspel te filmen en voorzien van commentaar voor hun gevolg. Alles voor de likes op De Gram. Dit gaat ze uiteraard weer een handjevol nieuwe volgers opleveren. Wellicht ook enkele deals met bedrijven, waar dan weer een berg geld mee verdiend zal worden. Wij gaan over naar de reclames en zijn zo weer bij u terug met meer live nieuws van kamp Haardvuur.” De microfoon van Joes wordt hoorbaar uitgezet. Daarna volgt een reclame over een antidepressivum zonder noemenswaardige bijwerkingen en met een basis van lichaamseigen stoffen.  

“Jawel, het is Sil de Silly Billy hier en wie mij een beetje kent, weet dat ik niet terugdeins voor een stel rode linten en wat mensen in het blauw. Ik ga uiteraard mijn best doen op de plaats van delict te komen en jullie te laten zien wat er echt gaande is.” Thon is vol van thonzelf en erg zelfverzekerd. Het is thon in het verleden meermaals gelukt om op plaatsen te komen waar men niet komen mocht. Vandaag zal het niet veel anders zijn en thon zal vast weer alles op alles zetten om het ditmaal wederom voor elkaar te krijgen. Het heeft Sil al menig ritje naar het politiebureau opgeleverd, een aantal boetes en enkele maanden cel. Dit weerhoudt thon er allemaal niet van om door te gaan. Meermaals zijn het thons volgers geweest die de borg hebben opgehoest of de boetes hebben betaald via crowdfundacties. 

“Ondertussen heb ik een medewerker gevonden die ons wat meer lijkt te kunnen vertellen over de perikelen van deze kille nacht”, tettert Bo in de microfoon van radio Zerk. “Naast me staat Juda die hier de nachtwacht is. Vertel onze luisteraars eens wat je hebt gezien of gehoord, Juda.” 

“Laat ik voor de duidelijkheid zeggen dat ik het niet zelf heb gezien. Dat gezegd hebbende, wat ik heb begrepen is dat er een aantal tijgers het kamp heeft weten binnen te dringen en zich op de jeugdige personen hebben gestort.” Zem is niet helemaal zeker van zeer zaak, maar wordt door Bo al knikkend en gebarend aangemoedigd door te gaan met zeer verhaal. “Mij is verteld dat enkele ledematen bruut zijn afgescheurd en dat de lichamen aangevreten zijn door deze hongerige dieren. Mijn collega is overstuur en onder het bloed weggebracht.” 

Bo kijkt verschrikt en moet even slikken bij het horen van dit epos. “Er zijn geen dierentuinen in de buurt, heb jij enig idee waar deze tijgers vandaan zouden moeten zijn gekomen?” 

Juda krijgt het gevoel dat zeer verhaal in twijfel wordt getrokken en is daar niet van gediend, ongeacht dat zem het verhaal ook maar van horen zeggen heeft. “Dit is wat mijn collega mij heeft verteld en aangezien bun het allemaal van dichtbij heeft gezien, ga ik ervan uit dat bun de waarheid spreekt. Waar deze tijgers vandaan zouden moeten zijn gekomen!? Dat laat ik aan de autoriteiten over om te onderzoeken”, antwoordt zem defensief.  

Na deze repliek richt Bo xir weer op de luisteraars. “Zoals u hoort, beste luisteraars, hebben we hier te maken met een stel losgeslagen dieren. Als wat Juda zegt klopt, dan zal er wel een klopjacht gaan volgen op deze tijgers. Ik ga verder op onderzoek uit en ik kom later weer bij u terug met meer nieuws. Volg alles op radio Zerk. Wij vertellen wat u wilt horen.” Een hedendaagse hit wordt ingezet over een mens die een ander mens ontmoet en verliefd wordt en tegelijkertijd zet Bo de apparatuur uit. 

“Ik heb het koud, ben verdrietig en wil naar huis”, twiet een van de kinderen. De hashtag kamphaardvuur is trending op De Twieter en de berichten spreken boekdelen over de emoties van de leerlingen. Aan de andere kant laten ze ook te veel aan de verbeelding over van de lezers over hetgeen er is geschied. Zo valt er te lezen “Monsters hebben ons aangevallen in de nacht en we waren kansloos.” In een andere twiet valt te lezen dat er voetsporen zijn gesignaleerd van onbekende dieren en ze – de voetsporen – waren zo groot als twee mensenvoeten. Iemand geeft aan dat de daders leken op uit de kluiten gewassen tijgers. De verhalen online leiden een compleet eigen leven en de meningen van de toetsenbordridders zijn niet van de lucht. Maar zoals Joes al aangeeft in dijr programma, zal het merendeel van deze berichten de ochtend niet halen en verwijderd worden door de fake-news politie. IP-adressen zullen worden achterhaald en mobieltjes zullen worden schoongeveegd. Alle screenshots verdwijnen als sneeuw voor de zon en elk bericht met ook maar de schijn van valse informatie gaat op in rook. Grote kans dat een aantal opgeroepen zal worden voor een bezoek aan de staatspsychologen.  

“Dit is Lio Live in gesprek met een van de onderwijsgevenden. TLTV brengt u op deze vroege morgen de laatste berichten van kamp Haardvuur. Lenny geeft Aardrijkskunde op De Kring; de school die hier aan het kamperen was deze week. Wat is er gepasseerd deze nacht, Lenny?” 

“We lagen allemaal rustig te slapen toen een van de leerlingen de tent verliet. Waarschijnlijk op weg naar het toilet hier bij het kamphuis. Luid gegil volgde al snel en toen ik wakker werd zag ik in verschillende tenten de lichten van zaklampen schijnen. Het gekerm ging door merg en been, maar niemand kwam naar buiten”, geeft Lenny aan. “Ik was zelf aan het stuntelen met de sluiting van mijn slaapzak. Wat mijn collegae aan het doen waren, weet ik eigenlijk niet, maar ze waren in ieder geval niet in staat om te gaan kijken en hulp te bieden.” 

“Dus de leerkrachten hadden allen te diep in het glaasje gekeken om te gaan helpen, begrijp ik”, concludeert Lio. “Is het uiteindelijk nog gelukt om bij de ongelukkigen te geraken?” 

“De rits van mijn slaapzak was vastgelopen op een stukje stof. Ik ben vijf minuten bezig geweest om het open te krijgen. Daarna moest ik me nog fatsoeneren. Je snapt dat ik niet ongekleed naar buiten loop. Buiten mijn tent was iedereen hun onder luid gehuil en gekrijs uit de voeten aan het maken. Wat ze precies hadden gezien kan ik niet zeggen, want toen ik uit mijn tent stapte, werd ik gelijk overhoopgelopen en ben zonder te kijken met de menigte mee gerend.” 

“Dus niemand is van plan geweest om hulp te gaan bieden aan de schoolkinderen, begrijp ik”, stelt Lio vast. “Eigenlijk heeft iedereen het gelijk op een rennen gezet zonder poolshoogte te nemen, is het niet?” Maar de vraag is retorisch. “Wat gaat er verteld worden aan de verzorgers van de dode jongeren?” 

“We zullen moeten overleggen met alle betrokkenen en diverse instanties om te kijken waar we goed aan doen. Er moet eerst duidelijk zijn wat zich precies heeft voorgevallen. Het is eerst de verhalen op elkaar afstemmen en dan iedereen inlichten”, is het antwoord van Lenny die buns ietwat ongemakkelijk is gaan voelen bij het interview.  

“Dus eigenlijk gaat de mensen wat voorgespiegeld worden en wordt het allemaal wat mooier gebracht dan dat het eigenlijk was en verdwijnt er het één en ander in de doofpot? Natuurlijk wordt er alles aan gedaan om de kinderen te beschermen van onnodig leed. Bedankt voor dit verhelderende verhaal, Lenny. Mag ik Lenny zeggen? Natuurlijk. Veel sterkte nog.” Met deze woorden neem Lio afscheid van de leerkracht. 

“Op dit moment staan we bij de ingang van kamp Haardvuur. Achter mij ziet u het gespecialiseerde team van psychologen aan komen lopen. Voor iedereen die net de TV aanzet, ik ben Ali van NOOSE en ik ga proberen om er één te spreken te krijgen.” Co stapt op de groep af, terwijl de camerapersoon co op de voet volgt. Een lange lijn van mensen loopt door het beeld heen, terwijl Ali cos best doet één van hen staande te houden. Uiteindelijk neemt er één de tijd voor een interview voor de camera. 

“Hallo, ik ben Ali van NOOSE en u bent?”  

“Ik ben Eef, de woordvoerder van deze gespecialiseerde unit psychologen en hoofdpsychiater.” Zhy komt autoritair over. Iemand die niet over zhaarzelf heen laat lopen en geen tegenspraak duldt. 

“Op basis van welke berichten zijn u en uw mensen hierheen gekomen?” 

“Wij weten waarschijnlijk net zoveel als iedereen hier. Voor ons is het belangrijk zo snel mogelijk de jongeren van hulp te voorzien en ervoor te zorgen dat elke vorm van mogelijk trauma voorkomen wordt. Dat is wat we doen en dat is wat waar we gespecialiseerd in zijn. Iedereen kan er gerust op zijn dat alles goed gaat komen met ze.” Daarmee is voor Eef eigenlijk de kous af. Toch geeft Ali het niet gelijk op.  

“Kunt u de berichten over monsters bevestigen?” 

“Wij zijn hier niet om nieuws te verstrekken. Ik heb duidelijk gemaakt wat onze missie is en we gaan er zorg voor dragen dat deze slaagt. Monsters, buitenaardse wezens, moordenaars, het maakt voor mijn team niet uit, deze kinderen gaan zo gezond van geest als mogelijk is weer naar huis. Daar kunt u van op aan.” Na deze woorden voegt Eef zhaarzelf weer bij zhaar unit en wordt Ali een beetje teleurgesteld achtergelaten.  

“Weldra zullen we u inlichten over de uitkomsten van het forensisch team. Deze zijn, terwijl wij spreken, bezig met een sporenonderzoek en het zal niet lang meer duren voordat zij naar buiten zullen komen met de ontknoping van deze misdadige gebeurtenissen. Ik ben Ali van NOOSE en ik ben zo weer bij u terug.”