Unsigned Books

Gender Deel 2

“Eindelijk wat leven in de brouwerij hier”, zegt Robin als een groep ouders hun voegt bij hun kroost. “Helaas geen lijken kunnen bekijken, haha, L.O.L. Hashtag fail. Maar misschien komen ze zo nog voorbij. Ik heb gezien hoe de lichamen opgestapeld werden op drie brancards. Als ik nog een schoonmaker nodig heb, dan bel ik het forensisch team. Jeetje mina, wat laten die mensen het allemaal schoon achter. Nou, ik ga eens even lekker tussen het huilende grut staan. Later. Peace out, peoples!” 

Tussen het grut waar Robin over sprak staan de ouders en Arya, een journalist van de Dagelijkse Courant. Zi staat met een pen en een notebook driftig op te krabbelen wat een ouder zir aan het vertellen is.  

“Het rommelt al een tijdje op de school, zeg ik je. Dit is pure nalatigheid van de onderwijsgevenden en ik verwacht dat mijn advocaat hier wel werk van gaat maken, wat ik je brom. De directeur, kijk daar staat ri, neemt geen leiding. Ri doet maar wat en laat het allemaal maar gaan. Het zou me ook niks verbazen als er gewoon een leerling compleet door het lint is gegaan. Ze hebben het constant over ‘de school met het beste voor uw kind’, hun psychologen zijn allemaal stagiairs en nog gewoon in opleiding. Dat zeg ik je. Hopelijk schrijf je dit allemaal op. Het wordt hoogtijd dat iemand eens wat zei hierover.” 

De wat verbouwereerde Arya probeert nog iets te maken van wat deze ouder allemaal uitkraamt: “Ik kom zelf net aan, maar ik begrijp van u dat er een leerling is die dit op hun geweten heeft?” 

Geschud met het hoofd en een diepe zucht geven aan dat Arya niet heeft zitten luisteren naar feys relaas. Wat bozig foetert fey zi wat toe: “Nee, dat zeg ik toch niet. Ben je wel van een echte krant of schrijf je gewoon voor het lokale suffertje? Het is een mogelijkheid en het zou mij niet verbazen als het zo zijn, maar ik ben toch geen inspecteur. Misschien waren deze kids gewoon allergisch voor iets dat ze gegeten hebben. Mijn kind kan niet tegen zetmeel, dan zwelt het hele gezicht op als een ballon. De keukens hier zagen er niet bepaald schoon uit. Er kan van alles door het eten hebben gezeten. Hoor je wel wat ik zeg? Ik zie je niet schrijven.” 

Arya kijkt naar zir notities en ziet er nog niet direct een goed verhaal in. Zi bedankt fey voor feys fantastische bijdrage en gaat dan op zoek naar een andere ouder om te zien of er meer in zit dan dit. 

Bo van Radio Zerk staat eveneens tussen de groep en heeft een leerling gevonden om te interviewen. Diede staat stijf van de kalmerende middelen en is nog niet behandeld door een van de psychologen. Hu komt vrij rustig over, maar dat is eerder het gevolg van de medicatie dan van het troosten door de leerkrachten en medeleerlingen.  

“Bo van radio Zerk is weer terug met, wat ik heb begrepen, een ooggetuige van het gebeurde. Houd rekening mee dat dit verhaal schokkend kan zijn. Diede, jij hebt gezien wat er is gepasseerd. Kun je ons in je eigen woorden vertellen wat je hebt gezien?” 

“Ik lag in de tent naast Kai, één van de slachtoffers, en hoorde de tent opengaan.” Een eenzame traan rolt over hus wang. “Ik hoorde peer hard gillen, alsof peer peers teen tegen de hoek van een tafel had gestoten. Ik ritste mijn tent open en zag een monster dat leek op een tijger het stond over peer heen gebogen.” De angst is van hus gezicht af te lezen. 

“Neem je tijd, Diede. Als het niet gaat, dan gaan we zo verder”, zegt Bo geruststellend.  

“Nee, nee, het gaat. Een soort mensen gezicht keek me aan en zat helemaal onder het bloed. Het was Kai aan het opeten en had al een enige happen uit peers nek genomen. Het bloed gutste eruit.” 

“Je zegt ‘een mensen gezicht’, maar het leek op een tijger?” 

“Grote harige poten met scherpe nagels, maar verder leek het gewoon menselijk. Maar het was geen mens. Snap je?” 

Bo knikt instemmend, maar het roept een hoop vragen op. Xhe krijgt geen kans om erop in te gaan, want Diede wordt meegenomen door een tweetal psychologen die een boze blik werpen op de verslaggever en xhe berispend toespreken.  

“Ik denk dat dit erg ongepast is. Wellicht doe je er goed aan om deze kinderen voorlopig even met rust te laten totdat ons team van specialisten de kans heeft gehad om met ze te praten. We willen niet dat er onnodig meer leed veroorzaakt wordt en dat er allerhande roddels en prietpraat de wereld in geholpen worden. Bedankt voor je medewerking en begrip.” Met die woorden stapt de medewerker achter Diede en de collega aan.  

“De dronebeelden tonen ons hier hoe het kamp nagenoeg in zijn geheel is opgeruimd en schoongeveegd. Het forensisch team heeft geen half werk verricht en de brancards worden via een omweg naar de ambulances gebracht. Zoals je kunt zien, als je bent ingeschakeld op onze website http://www.latenightradiolive.world, omzeilen ze de grote groep mensen en worden ze onder begeleiding van een aantal agenten, met schermen in de armen om alles uit het zicht te houden, begeleid naar de wagens.” Joes heeft er mening over, maar laat deze wijselijk achterwege. Dij wil voorkomen dat hem fake-news verweten kan worden. De kans is echter groot dat ook deze beelden en opnames verwijderd zullen worden.  

“Sil de Silly Billy hier. Ik ben natuurlijk niet voor één gat te vangen. Mijn mobiel is zojuist in beslag genomen, maar Sil zou geen Silly Billy zijn als thon geen reserve op zak had. Helaas ben ik van het kamp afgezet, maar vanaf mijn huidige plek hebben we nog steeds goed zicht op het wagenpark. De brancards worden de ambulances ingereden, maar alles wordt afgeschermd door de politie. Het is nog steeds onduidelijk wat er is gebeurd. Je snapt natuurlijk wel dat het gaat om zaken die het daglicht niet kunnen verdragen. Ik ga mijn best doen om … .” Op dat moment valt alle verbinding weg en is thon volledig uit de lucht. 

Onder de leerlingen breekt onrust uit. Lio, die merkt dat er iets aan de aan hand, trekt een onderrichter weg bij de groep en maant de camerapersoon snel alles aan te zetten.  

“Ik zie dat er onrust is ontstaan onder uw leerlingen. Wat is er precies aan de hand?” vraagt Lio opgewonden en gespannen.  

“Het ziet ernaar uit dat het Internet is uitgevallen. Sommigen dachten dat het aan hun mobieltje lag, maar op geen enkele telefoon werkt het meer”, wordt er wat vluchtig gezegd. 

“Ik begrijp dat u wilt zeggen dat De Staat heeft ingegrepen hier en er graag op wil toezien dat er geen berichten meer verspreid kunnen worden?”  

De leerkracht loopt hoofdschuddend weg. Lio wil nog een achtervolging inzetten, maar ziet dat het zinloos is. Ae blijft met de microfoon gericht naar de vertrekkende onderwijsgevende verbijsterd staan en ziet alleen nog het flapperen van buns rok.