Unsigned Books

Gender Deel 2

“Geen Internet meer op het terrein, maar onze drone in de lucht werkt nog prima”, zegt Joes verrukt vanachter dijr microfoon in de studio. “Vraag niet hoe het kan, maar profiteer ervan. Het begint ondertussen wat lichter te worden buiten en als je goed kijkt, dan zie je dat er beweging is in de bossen. Naast enkele sensatiezoekende beïnvloeders, waren politieagenten op zoek naar de mogelijke daders. Het zou me niks verbazen als weldra minstens één van deze verdachten onder begeleiding en in de boeien geslagen naar de politiebussen geleid zal worden.” 

Joes zit op het puntje van dijr stoel en praat op rap tempo tegen dijr luisteraars. “Op het kamp krijgen de diverse mediakanalen ook lucht van de consternatie in de bossen. Cameramensen en verslaggevers haasten hun met spoed naar de plek waar het rumoer vandaan lijkt te komen. Er wordt geschreeuwd, maar het is onverstaanbaar. In rap tempo worden camera’s opgesteld, verslaggevers staan klaar met microfoons en een handjevol journalisten kijkt gespannen met de pen in de hand naar wat er uit het bos gaat komen.” 

“Jawel kijkers, Lio hier van TLTV, de ontknoping lijkt nabij. Vanuit de bossen horen we gegil en geroep. Het zijn niet echt woorden, maar eerder oerkreten.” De camera wordt scherp gesteld en de lampen worden gericht naar het geluid. “Daar zien we de agenten aankomen. Erachter lijkt iemand in de boeien te lopen. Het lijkt op …” 

“Dit is Bo van Radio Zerk weer, nog steeds op kamp hardvuur waar de ontrafeling van een mysterie gaat plaatsvinden. Vier agenten komen aangelopen met iets dat lijkt op een tijger, maar overduidelijk een mens is gedrenkt in bloed. Volgens mij is het gewoon …” 

Het TV-scherm van boer Van Dam springt op zwart gevolgd door een grijs scherm met een tekst in witte letters. Een sombere edoch statige stem leest de tekst duidelijk, maar monotoon voor: “Onze excuses voor deze valse berichtgeving. De Staat doet er op het moment alles aan om u te voorzien van het echte nieuws. De verantwoordelijken zullen uiteraard ter verantwoording worden geroepen en valse berichtgevingen zullen worden verwijderd. Wij zijn zo bij u terug.” 

“F*ck*ng furries. Op hol geslagen furries Annie”, spuwt de persoon Van Dam naar hun partner. “Dit hadden we natuurlijk al zien aankomen. Je verkleden als een dier onder het mom van ‘lekker jezelf zijn’ was gedoemd om een keer fout te gaan. Deze waanzin moet gestopt worden. Hoor je me, Annie?” 

Annie knikt instemmend, maar bewaart hun rust. Op het moment dat de persoon Van Dam weer verder wil fulmineren springt het scherm aan. Ali van NOOSE staat wat bevend en onzeker voor de camera. “NOOSE brengt u het nieuws van morgen vandaag. Ik ben Ali en ik sta hedenochtend op kamp Haardvuur waar zich vannacht een tragisch ongeval heeft voorgedaan.” Op de achtergrond is het speelpark van het kamp te zien. Verder zijn alle aanwezigen volledig buiten beeld tijdens de statement van Ali. “Drie leerlingen wilden zich in het holst van de nacht nog even vermaken op een van de speeltoestellen die u achter mij kunt zien. Door gebrekkig onderhoud en verval is het gevaarte ingestort en zijn de drie op gruwelijke wijze het leven gekomen. De beelden blijven u bespaart. U kunt er verzekerd van zijn dat iedereen hier de nodige hulp heeft gekregen en dat De Staat er alles aan doet om iedereen zo snel mogelijk weer mentaal gezond te krijgen.” 

Met een ferme druk op de knop wordt de TV uitgezet door de persoon Van Dam. “Doen alsof je een dier bent! Pfff. Iedereen mentaal gezond krijgen! Ammehoela. Dat een maatschappij dit soort verkleedpartijen goedkeurt is tot daaraantoe, maar deze mensen mentaal gezond noemen slaat helemaal nergens op.” 

“Denk aan de kinderen, ze slapen nog”, zegt Anne om de persoon Van Dam wat tot stilte te manen. “Je hebt op het moment andere zaken waar je je druk om moet maken.” Hun wijst naar het raam. De person van Dam kijkt de verte in en ziet een bus langs de weg staan. “Precies op tijd”, zegt hen en loopt naar de hal om hun schoenen aan te trekken. “Misschien moet ik ze nog een uurtje langer in de kou laten zitten, dat zal ze leren.” 

Annie is de rust zelve en gebaart hun partner om henzelf uit de voeten te maken en de kinderen in de bus op te pikken. “Volgens mij staan ze daar al een tijdje. Opschieten, want ze zullen wel honger en dorst hebben. Waarschijnlijk willen ze ook wel even gebruik maken van het toilet. Als jij nou gaat, dan zorg ik ervoor dat er alvast het één en ander klaarstaat en dat de kinderen klaar zijn”, zegt hen behulpzaam. De persoon van Dam doet de deur open en zwaait wat nonchalant over hun schouder naar hun partner en zegt langs de neus weg: “Zo terug!” Hen steekt een flinke sigaar aan op het moment dat hun voet de drempel over is. 

Vanuit de boerderij van de familie Van Dam is het landweggetje goed te zien. Normaal gesproken is het een compleet verlaten weg, omdat het slechts bedoeld is voor de bewoners van deze communie. Nu staat er een grote bus met daarin een groep leerlingen op weg naar een waterzuiveringsbedrijf. Aangezien alle lichten zijn uitgevallen, viel de bus met de verlichting erin goed op in de schemering van de ochtend.  

Onderweg naar de bus moppert de persoon Van Dam wat af. “Genderneutraal, furries, mentaal gezond, de wereld is gek geworden en wij zijn de laatste normalen in de weide omtrekt.” Als hen bijna bij de bus is, herpakt hen hunzelf. Na wat geklop op de deur en wild gezwaai met hun armen, wordt er opengedaan. Hen lacht de tanden bloot en zegt op de meest vriendelijke manier die hen op dat moment kan opbrengen: “Hidiho, vreemdelingen. Het ziet ernaar uit dat jullie vastzitten.”