Unsigned Books

Gender Deel 5

“Hagar?” roept de bruster – met de stereotypische hagelwitte kleding voorzien van de nodige rode kruizen op de bekende plekken – de wachtkamer in. Hager loopt over een mintgroene vloer met gekleurde lijnen erop die de weg moeten wijzen naar diverse afdelingen. Er volgt er geen één, want de richting naar één van de drie deuren met de letters GP in grote letters erop geplakt laat zich raden. De geur van het staatsziekenhuis is steriel, lichtelijk chemisch en verder in geen enkel ander gebouw te bespeuren dan één als deze.  

Hagar verdwijnt in de spreekkamer waar dokter Tendai ero opwacht, terwijl Izlan alleen achterblijft. Phe bladert wat door de diverse informatiefolders welke verspreid over de ovale salontafel liggen. Het zijn met name reclames voor grote farmaceutische bedrijven die hun pillen aan de persoon willen brengen. Het is algemeen bekend dat de hormoonblokkers bij veel jongeren depressieve klachten kunnen veroorzaken, daarom zijn er allerhande antidepressiva op de markt om die bijwerkingen tegen te gaan. Er gaat veel geld in om en er wordt flink aan verdiend.  

Bij dokter Tendai krijgt Hagar ero’s achttienjarige onderzoek. Izlan zit op dat van phers te wachten en zal waarschijnlijk zo naar binnen geroepen worden. In de wachtkamer met enkele rijen stoeltjes en een verchroomd fonteintje aan de muur zitten nog twee andere personen die hoogstwaarschijnlijk voor hetzelfde komen als er en phe. Ze komen Izlan niet bekend voor. Phe besteedt dan ook geen aandacht aan hen en doet alsof de folders machtig interessant zijn om te lezen om zo elk ongemakkelijk contact te vermijden.  

Het staatsmotto ‘wat van jou is, is van jou’ gaat niet op voor staatsdoktoren, dus Hagar wordt verzocht erozelf volledig uit te kleden. Er kijkt de spreekkamer rond en ziet naast een skelet, enkele boekenkasten en het gebruikelijke meubilair geen plek die lijkt op een kleedruimte. Er is zelfs geen gordijn waarachter er erozelf in alle privacy kan ontdoen van ero’s kleren. Vragend kijkt Hagar dokter Tendai aan die aangeeft dat het de bedoeling is dat er erozelf in het bijzijn van z dient te strippen tot op de huid. Dat voelt ontzettend ongemakkelijk voor er en het schaamrood staat op ero’s wangen als de onderkleding na aarzelingen uitgaat en er volledig naakt en onbedekt voor de dokter staat met er hand voor ero’s kruis.  

“Ik snap dat dit een vervelende situatie voor je is … euh … Hagar, toch? Maar als arts sta ik boven bepaalde wetten en heb ik een geheimhoudingsplicht. Alles wat er hier gebeurt blijft binnen deze vier muren. Dus ik ga je vriendelijk vragen te ontspannen en je hand weg te halen”, zegt dokter Tendai op een vriendelijke toon met ogen die dwingen en door ero’s hand lijken heen te kunnen kijken. Hager weet het niet, maar er heeft eigenlijk geen keus, want als het niet gebeurt, dan wordt het voor er gedaan. Altijd eerst de vriendelijke vraag, misschien nog een tweede keer, maar nooit meer dan dat. Nooit meer dan twee keer.  

Langzaam haalt er ero’s hand weg en nu is duidelijk zichtbaar waar dokter Tendai mee te maken heeft. “Ik zie een lichte borstvorming, maar dat is goed te bedekken met kleding. Je hebt een vrij normaal ontwikkelde vagina voor iemand die hormoonblokkers slikt, maar verder zijn nagenoeg alle geslachtskenmerken absent. Begrijp je wat ik zeg?” 

Hagar schudt beschaamd ero’s hoofd en kijkt naar beneden om ero’s eigen lichaam te bestuderen en te raden waar de dokter het over heeft. Het is tegenwoordig niet makkelijk om met jongeren over geslachtskenmerken te praten. Vroeger werden dit soort termen nog gebruikt op het moment dat de kinderen voor het eerst bij de dokter kwamen voor hun hormoonblokkers, maar dat is afgeschaft en sinds een paar jaar komen ze veelal pas voor het eerst in aanraking met deze termen bij het achttienjarige onderzoek. “Nevermind, waar het eigenlijk op neerkomt is dat je kinderen kunt krijgen als je dat wil. Ik zal wel even enkele onderzoekjes moeten doen waar je je misschien nog minder prettig bij voelt. Als je iets rustgevends wil, dan kun je dat aangeven.” 

Terwijl Hagar gespannen ero’s lichaam laat betasten op plekken waar er nooit door een ander is aangeraakt, wordt Izlan bekeken door dokter Beau in een vrijwel identieke kamer als die waar Hagar erozelf in bevindt. “Aha, ja … hmm. Dat is niet heel groot.” Ye noteert wat bezorgd de gegevens in het systeem. “De medische term die wij hanteren voor wat jij hebt, Izlan, is een micropenis en het is heel gebruikelijk bij mensen. Het zegt jou waarschijnlijk niks en dat maakt ook verder niet uit. Wat voor jou van belang is, is dat je geen kinderen kunt krijgen. Uiteraard heb je wel het recht om kinderen te kunnen krijgen.” Ye legt de nadruk op het woord ‘kunnen’. “Daar word je dadelijk over ingelicht in de informatieve ruimte.” 

Een teleurgesteld gezicht kijkt dokter Beau aan. Phe begrijpt niet zo goed wat er mis is met phers lichaam dat het onmogelijk maakt om zwanger te worden of zijn. Ye ziet het in de ogen en probeert een, in yer visie verzachtende, uitleg. “In principe, Izlan, is jouw biologische functie om dat te leveren waarmee wij, de dokters, bij andere mensen kinderen kunnen verwekken. Daarvoor zal ik wel even wat zaad bij je af moeten nemen. Dan kunnen we kijken naar de hoeveelheid ervan. Daarna zullen ze in het lab onderzoeken of het gezond genoeg is.” 

Het hele verhaal gaat langs Izlan heen, onder andere omdat phe nog steeds bezig is met het verwerken van het nieuws dat phe geen kinderen kan krijgen. Phe had er erg naar uitgekeken om zelf kinderen op de wereld te zetten en dit was niet het nieuws waar phe op had gehoopt. Tegelijkertijd zijn pher gedachten bij Hagar. Zou er hetzelfde nieuws hebben gekregen en hoe zou er erop hebben gereageerd?  

“Het is begrijpelijk dat je wat aangedaan bent door dit nieuws. Aan de andere kant, Izlan, is het niet het einde van de wereld. Zoals je dadelijk bij de informatieve bijeenkomst zult horen, kunnen we tegenwoordig alles mogelijk maken.” Maar het lukt dokter Beau niet om Izlan uit pher mineur te halen. Ye biedt phere wat kalmerende middelen aan. De tabletten worden uit yer hand gepakt en doorgeslikt met een glas lauw, brak water. 

Dit is de dagelijkse praktijk op de afdeling van dokter Feidhelm in het Caitlyn Jenner Instituut. Sols artsen krijgen dagelijks te maken met jongeren die ofwel verrukt zijn met het verkregen nieuws of terneergeslagen. Een enkeling reageert wat koeltjes en onverschillig. Dit soort kinderen lijkt te berusten in hun lot of het is ze om het even. Onderhuids speelt er vaak wel genoeg wat met geen pil in toom te houden is. In het extreemste geval pleegt zo’n persoon binnen afzienbare tijd na het onderzoek zelfmoord. De onofficiële cijfers van het instituut laten een stijging zien van het aantal zelfdodingen de afgelopen twee á drie jaar. Vooralsnog wordt het door De Staat gebagatelliseerd, afgedaan als onzin en weggewuifd met de woorden dat het slechts een fase is.  

Er wordt volgens dokter Feidhelm te weinig meer onderricht op de scholen over geslachtskenmerken en het krijgen van kinderen. Sterker nog, bij sols weten is dat hele aspect volledig uit het curriculum gehaald sinds de laatste aanpassingen door De Staat. Dat heeft veel meer teleurgestelde achttienjarigen opgeleverd de laatste tijd. Het is dan ook één van de onderwerpen die sol op de agenda heeft staan voor de eerstvolgende vergadering. Dokter Feidhelm is van mening dat hen het werk zo onnodig extreem lastig wordt gemaakt en er zal toch wat water bij de wijn moeten worden gedaan door De Staat om het werk te vergemakkelijken voor de artsen. Ook met het oog op de stijgende zelfdodingscijfers moet er iets veranderen.  

Feidhelm houdt solzelf als arts natuurlijk alleen bezig met sols vakgebied, maar is er welhaast zeker van dat niet alleen het vak biologie te lijden heeft onder constante veranderingen bedacht en gemaakt door De Staat. Uiteraard heeft bijvoorbeeld geschiedenis hier eveneens hinder van. De staat wil niet zo ver gaan als de geschiedenis volledig herschrijven, maar grote delen zijn geschrapt en alles wat nog onderricht wordt is genderneutraal gemaakt. Feminisme is lastig te onderwijzen in een non-binaire en genderneutrale wereld. De term, alhoewel strikt gezien niet verboden, is onbekend bij de huidige jeugd. Het zal op een gegeven moment een term uit het verleden zijn, zeker als de oudere generatie het loodje heeft gelegd. Geschiedenis hoeft niet herschreven te worden, deze kan simpelweg gewoon uitsterven. Als het nergens meer onderricht wordt en de boeken langzaam veranderen of verdwijnen, lossen bepaalde problemen zich vanzelf op.  

Hagar komt de spreekkamer uit en ziet Izlan huilend zitten op een stoel in de wachtkamer onder een schreeuwende poster die antidepressiva aanprijst. Er begrijpt dat het nieuws dat phe gekregen heeft niet positief was. “Kan ik iets voor je betekenen, Izlan?” vraagt er wat monotoon. De ongemakkelijke situatie in de spreekkamer van dokter Tendai is heel even vergeten en er is vooral heel blij dat het voorbij is en er weer aangekleed en wel buiten staat. 

“Mijn pillen zullen zo wel gaan werken”, snikt phe, “dan zal het wel weer ok zijn. Hoe was jouw onderzoek?” 

“Ik kan kinderen krijgen. Alleen weet ik niet of ik dat wel wil”, zegt er ontzettend onverschillig alsof het onbelangrijk is.  

Izlan kijkt op en reageert vanuit een primaire emotie: “Dit is toch niet eerlijk, Hagar? Hoe kan het nou dat jij het wel kan en ik niet?” 

“Ik moest me helemaal uitkleden, Izlan. Kun je het je voorstellen dat er iemand is die naar mijn hele lichaam heeft gekeken? Naakt!” De emotie van Izlan werkt even aanstekelijk. 

“Hoe kunnen ze met alleen een beetje kijken nou weten of je kinderen kunt krijgen? Dat is toch absurd!?” kraamt Izlan verbitterd uit.  

“Geen idee. De dokter gebruikte woorden die ik nog nooit had gehoord. Bij jou ook?” 

Eén van de twee brusters die het gesprek kon horen komt op ze afgelopen en spreekt ze wat ferm toe. “Het is niet gebruikelijk om dit soort gesprekken te voeren, mensen. ‘Wat van jou is, is van jou’ en die regel hanteren we hier buiten de spreekkamers heel strikt.” 

Izlan werpt een boze blik op de bruster die met syxx vinger belerend staat te wapperen. “Ik snap je frustratie, maar, jong mens, het is allemaal in je eigen belang.” Daarna loopt sy terug naar de balie van waarachter sy de jongeren in de gaten blijft houden.  

Phe wil weglopen, maar wordt tegengehouden door Hagar. “Ik weet zeker dat de informatieve bijeenkomst je weer zal opbeuren. Iedereen heeft het recht om kinderen te kunnen krijgen, Izlan, dus jij ook. Dokters kunnen dat allemaal mogelijk maken.” Gelukkig heeft Hagar phere tegengehouden, anders hadden de brussen phere wellicht platgespoten en vastgebonden op een stoel in de informatie ruimte. Het lijkt allemaal vrijwillig, maar de keuzes zijn toch wel erg beperkt. Dit is een onderzoek met een bijeenkomst die je moet ondergaan.  

“Je zal wel gelijk hebben.” De kalmerende middelen beginnen aan te slaan en het humeur van Izlan wordt wat vlakker.  

“Over enkele jaren loop je achter een kinderwagen met je eigen kind, Izlan, heb er maar fiducie in.” Een kleine lach verschijnt op pher gezicht en Hagar biedt phe een stuk chocola aan dat er uit ero’s schooltas heeft gevist.” 

Als de chocola verdwenen is, stappen twee brusters op hen af om te vragen of ze mee willen lopen naar de informatiezalen. “Hagar?” Bij het horen van ero’s naam kijkt er op. “Jij gaat met bruster Ona mee. Izlan, jij mag mij volgen.” Met neergeslagen hoofd loopt Izlan  over de rode lijn achter de minder vriendelijke bruster aan, terwijl Hagar Ona volgt naar de informatieve ruimte die aangegeven wordt met een groene lijn.