Unsigned Books

Gender Deel 4

Aan tafel in de kelder van Nour en Jule zit Cameron. In de tijd dat kie nog deel was van de non-binaire wereld gebruikte kie de voornaamwoorden kie, kym, kir, kirs, kymzelf. Tegenwoordig heeft kie kymzelf ontdaan hiervan en heeft kie kymzelf vereenzelvigd met het binaire taalgebruik en de daarbij behorende voornaamwoorden. Daar ze nu verzameld zijn in het huis van Nour en Jule worden de oude gebruiken weer tevoorschijn gehaald tot chagrijn van Cameron. Helaas begeeft kie kymzelf nu niet in de ondergrondse gangen van De Substraat of onder de leden van Het Orgaan en zal kie kymzelf moeten aanpassen. Als je in een bepaald land bent, dan moet je doen zoals de inwoners doen. 

Onder het genot van een hapje en een drankje worden de plannen besproken die de verzetsstrijders willen voorleggen aan de leden van de communies. Deze plannen moeten op papier gezet worden en het is de bedoeling dat Nour en Jule er zorg voor zullen dragen dat het netwerk van Brievelingen deze pamfletten zullen verspreiden en dat er een degelijk verhaal is om naar buiten te brengen tijdens de protestactie.  

Voor de verspreiding van het nieuws hebben ze Aren – de contactpersoon tussen Nour, Jule en de Substraten, tevens belangrijkste van de Brievelingen – uitgenodigd om gelijk te bespreken hoe en wanneer dit allemaal moet gaan gebeuren. Aren is de enige der Brievelingen die ernaast ook Substraat is. Daardoor zal ge de enige zijn die op de hoogte is van de inhoud van de te verspreiden pamfletten. Verder worden de socii die de post gaan afleveren niks verteld over de inhoud ervan. 

“Heeft Het Orgaan reeds besloten welke tekst erin moet komen?” vraagt Nour aan Cameron. Het Orgaan is de benaming die is gekozen door zij die op de bodem van de organisatie staan en wiens namen onbekend zijn. Ooit begonnen met slechts zeven leden is het nu gegroeid tot een grotere groep waarvan enkele leden hun begeven onder de Substraten in de ondergrondse wereld om daar wat meer leiding te kunnen geven en contact te onderhouden met de echte top.  

Cameron, hoezeer kie het had gewild, is niet één van ‘De Zeven’ geweest. Het verhaal gaat dat de groep voorheen bekend stond als ‘De Zeven’ en dat er door omstandigheden nog maar zes van de originele zeven over zijn. Hoe dat komt is niet bekend en waar zij verborgen zitten weten alleen leden van Het Orgaan. Alhoewel er vast vermoedens zullen zijn, ook bij De Staat, is geen van die vermoedens nog bevestigd. Socii zijn niet welkom bij hen en hoe iemand precies op een positie komt als Cameron blijft in het ongewisse. Vooralsnog is kie de enige van Het Orgaan die Nour en Jule kennen en waar ze contact mee hebben vanuit hun rol binnen het netwerk van Substraten. 

“Er is in grote lijnen uitgedacht wat we willen en hopen dat jullie, met de ervaring die jullie hebben, de tekst gedegen vorm kunnen geven”, is het antwoord van Cameron.  

Jule geeft aan dat vi ontzettend benieuwd is naar de ideeën en heeft pen en papier gepakt om notities te maken. Cameron pakt kir eigen aantekeningen erbij en begint: “Zoals wij het zien is de inclusiviteit waar De Staat mee schermt niet werkelijk inclusief. Een grote groep mensen staat buiten de maatschappij en wordt niet erkend in hun bestaan. Ze leven in afgezonderde communies buiten het zicht van de bevolking en niemand weet af van hun bestaan. Dat is alleen maar omdat zij er gedachtes op na houden die De Staat niet kan of wil tolereren in hun wereld. Tolerantie heeft altijd grenzen, zo blijkt maar weer.” 

“Ik weet uit de overleveringen dat er tijden zijn geweest dat het allemaal anders was”, zegt Nour, “wil je die tijden nog aanhalen in je verhaal?” 

“Jij en ik weten dat die tijden er zijn geweest, maar velen zegt het niets of niets meer. Het kan misschien verwarrend zijn, weerzin opwekken of reacties oproepen in de lijn van ‘dat is vooruitgang’ en ‘de tijden zijn veranderd’ en dat willen we graag voorkomen.” Cameron trekt een sigaar in een bruine koker uit kir binnenzak. Als de koker leeg terug is gestoken wordt er uitgebreid geroken aan de sigaar. Kie vraagt niet om toestemming de rookwaar aan te steken en houdt een brandende kaars eronder, terwijl kie de rook naar binnen zuigt en uitblaast uit een mondhoek.   

“Begrijpelijk”, zegt xhe de rook voor xir gezicht wegwapperend met een hand. “Dus we doen net alsof dat verleden er niet is geweest en geven meer aan dat echte vooruitgang een inclusievere maatschappij zou moeten zijn waarin men recht doet aan het gedachtegoed van de zogenaamde ‘anderen’?”  

“Precies”, een walm van rook verlaat kir mond bij het antwoord. “We moeten kort weergeven hoe we de huidige situatie zien en hoe die feitelijk is en ons richten op de toekomst; hoe we het graag zouden willen zien. Alhoewel ik het niet zo snel als vooruitgang zou willen bestempelen.” Cameron kijkt wat peinzend en overdenkt waarom kie precies tegen het woord ‘vooruitgang’ is. Er wordt nog een hijs genomen van de stinkstok en dan komt er een antwoord: “Bij het woord ‘vooruitgang’ zullen veel mensen eerder geneigd zijn om te denken aan een wereld die nog genderneutraler is dan de huidige situatie. Alhoewel ik het lastig vind om te bedenken hoeveel neutraler het nog kan zijn, weten jij en ik dondersgoed dat De Staat altijd wel weer woorden weet te schrappen en te vervangen.  Ik meen me te herinneren dat dat recentelijk nog het geval is geweest. Wie weet worden er wel mensen gekweekt die helemaal geen geslachtsorganen hebben, maar gewoon een heuveltje met een plasgat.” 

“Opmerkelijk genoeg”, haakt Jule aan, “lijkt het erop dat de bevolking binnen een mum van tijd compleet vergeten is dat het ooit anders is geweest. Alsof de woorden die onderweg verloren zijn gegaan – en nog steeds gaan – nooit hebben bestaan.” Vi is wat verbolgen over de sigaar en weet dat het geen sinecure is om de geur ervan binnen korte tijd uit deze bunker te krijgen. Alle kleren zullen gewassen moeten worden en een douche na afloop is pure noodzaak.  

Nour stelt dat De Staat daar heel gehaaid in is en dat staatstelevisie en staatspsychologen daar een goede bijdrage aan leveren. “Het lijkt op massahypnose,” zegt xhe, “en indoctrinatie van de bovenste plank.” 

“Absoluut. Het is enorm lastig om daar tegenin te gaan. Alle pogingen van onze socii en De Substraat ten spijt. Het bereik van hen is te klein, de informatie die zij verstrekken wordt vaak afgedaan als duistere complottheorieën en alles verdwijnt voordat het goed en wel heeft kunnen doordringen tot de doelgroep”, wordt er met een diepe zucht gezegd door Cameron. “Het door ons opgezette radiostation leek een geweldig plan in eerste instantie, maar heeft niet opgebracht wat we ervan hoopten.” 

“Wat maakt deze actie in die zin anders?” vraagt Jule terecht. “Hoe denk je dat dit werkelijk een effect gaat sorteren bij de geïndoctrineerde medemens?” 

Cameron denkt heel even na en komt dan met een antwoord. “Wellicht gaat dit niet zozeer een effect sorteren, maar we adresseren nu publiekelijk De Staat. Voorheen verliep elk contact met De Staat en de communies via de door hen aangegeven kanalen op hun manier. De Internetkanalen bereiken geen groot publiek. Nu, middels deze actie, communiceren we publiekelijk onze eisen. We bereiken een immens grote groep en De Staat zal zien dat het menens is en dat wij in staat zijn tot grote acties als we willen.” Met een vuist slaat kie hard op de tafel wat de kandelaars doet wankelen. De sigaar wordt in de mond vastgebeten en even ziet het ernaar uit dat Cameron de rook over kir longen laat gaan met een luid gekuch en geproest als gevolg.   

“We moeten dus een eisenlijst hebben. Laten we die eerst opstellen en dan kijken naar wat de ideeën van Het Orgaan zijn om dat grote publiek te bereiken”, stelt Aren, die gemzelf vooralsnog stil had gehouden. Ge ziet eruit als een ouderwetse postbeambte met een bruine schoudertas en een pet zoals deze niet meer gedragen worden. Waarschijnlijk zijn deze spullen gejat uit één van de vele gesloten musea. Gebouwen die net als hun inhoud tot het verleden behoren. Afgesloten en, voor zover bekend, zwaar bewaakt.  

Er wordt instemmend gehumd en geknikt. “Heb je een goed beeld van wat Het Orgaan en hun Substraten denken dat ‘de anderen’ willen?” wordt er door Jule gevraagd en vi is klaar om alles te noteren. In de tussentijd is de lucht in de kelder blauw geworden en kan de minimale ventilatie die er is het niet bolwerken.  

“Wat wij begrijpen is dat ze er geen problemen mee hebben om in de communies te blijven leven, maar dat ze wel als volwaardig burgers gezien willen worden en willen kunnen meedraaien in de maatschappij.” 

“Dus in praktische zin”, suggereert Nour, “willen ze dat de zwarte vlekken verdwijnen, dat hun gemeenschappen bereikbaarder worden en dat de kinderen naar school kunnen. Willen ze aparte scholen of willen ze dat hun jongeren hun gewoon kunnen mengen met ‘de normalen’?”  

“Het lijkt mij,” stelt Cameron, “al is dat misschien wat te veel gevraagd, dat ze gewoon in het reguliere onderwijs moeten kunnen instromen. Wat een heel erg lastige eis zal zijn aangezien dat betekent eigenlijk dat het non-binaire taalgebruik geaccepteerd zal moeten worden en dat niet-genderneutrale woorden weer gebruikt zullen gaan worden.” Cameron kijkt de aanwezigen aan en probeert een reactie te peilen. Naast kie op de vloer verzamelt zich een hoopje as van de sigaar en Jule kijkt afkeurend als de sigaar weer boven de eens smetteloze vloerbedekking wordt afgetikt. 

Alhoewel ze snappen dat dit een logisch gevolg is van het meedraaien in de maatschappij van ‘de anderen’, zal dit inderdaad een enorm probleem zijn voor niet alleen De Staat, maar eveneens voor een maatschappij die niet meer bekend is met vele van de door ‘de anderen’ gebruikte woorden. Het gaat een zware beproeving zijn van de psyche van ‘de normalen’. Desalniettemin wordt het toch door Jule genoteerd. Je mikt op de sterren en bereikt de wolken. 

Jule merkt op dat het deelnemen aan de maatschappij door de leden van communies eveneens betekent dat er vrije reismogelijkheden moeten zijn. Daarbij komt volgens Nour ook het stemrecht voor alle leden en niet, zoals dat nu het geval is, slechts één stem per gemeenschap. Er wordt gewikt en gewogen, maar men is het erover eens dat dit toch wel zo’n beetje de harde eisen zullen zijn die ze moeten gaan stellen.  

Terwijl Jule virzelf in stilte stort op de formulering van het gezegde, wil Aren graag weten wat het plan van Het Orgaan is om dit naar buiten te brengen. Cameron verwacht dat dit idee wellicht niet bij iedereen goed zal vallen, maar doet geen poging het mooier te brengen dan het eigenlijk is.  

“Een groep Substraten zal een studio van NOOSE binnenvallen tijdens een nieuwsuitzending. Ik zal daarbij als woordvoerder aanwezig zijn en de kijkers een kort maar krachtig verhaal voorlezen en onze eisen voorleggen aan De Staat die naar verwachting de beelden live aan het volgen zal zijn.” 

Jule kijkt op van vis papier bij het horen van dit plan en fronst de wenkbrauwen. Nour kijkt wat verschrikt en Aren lijkt het idee al te hebben omarmt. Logisch, want ge is een Substraat van de hoogste orde en kan het niet maken om ger Substraten af te vallen.  

“Dit is het plan? Jullie hebben dit al helemaal uitgedacht? Wat verwacht je dat de communies hiervan zullen vinden?” vraagt Nour enigszins sceptisch.  

“We snappen dat het een erg gewaagd concept is en dat het veel risico’s met zich meeneemt. Wij zijn echter van mening dat de tijd van diplomatiek handelen wel voorbij is. Zoals je weet is er vaak genoeg getracht via officiële wegen verandering teweeg te brengen, maar de maatschappij lijkt zich alleen maar meer en meer op te sluiten in een steeds kleiner wordende bubbel. Het motto ‘meer vrijer is meer beter’ is leuk bedacht, maar de vrijheden worden ongemerkt steeds beperkter.” Hier komt de strijdlust van Cameron naar voren en verliest kie kymzelf een beetje in een furie. Dit gaat wel ten koste van kir sigaar die fijngeknepen wordt in de hand en daarna op de grond wordt gesmeten naast de as.  

Aren, die wel achter het idee staat, maar gemzelf realiseert dat ge en de hunnen de brengers van dit nieuws zullen zijn, verwacht enigszins weerstand bij deze en gene. “Hopelijk valt dit bij alle communies in goede aarde. En zo niet, dan zal er gezocht moeten worden naar andere mogelijkheden.” 

“Natuurlijk zal niet iedereen het idee met volle overgave omarmen. Om draagvlak te creëren voor deze actie, zal iedere communie worden verzocht een afgevaardigde te sturen naar de bijeenkomst om feedback te geven, zodat we aanpassingen kunnen doen waar en indien nodig. Inspraak zal ze vast wat milder stemmen. Het idee en gevoel inspraak te hebben zal ze helpen voor te stemmen. De plannen zijn nog niet in steen gebeiteld”, stelt Cameron gem gerust. “Let erop dat de Brievelingen de inhoud verder niet zullen kennen. Zij hoeven alleen het antwoord van de gemeenteleden in een gesloten enveloppe mee terug te nemen.” 

Jule legt ondertussen vis pen neer en verklaart dat vi de eerste opzet heeft voor de tekst zoals deze gesproken zou kunnen gaan worden voor de camera. Vi laat het de aanwezigen lezen.  

Inclusiviteit is een illusie. Momenteel wordt een grote groep mensen weggestopt, geweerd van en verborgen gehouden voor de maatschappij. Derderangsburgers die niet mogen deelnemen aan het gewone leven. Wij, de Communies en diens medestanders, eisen het volgende: 

• Stemrecht voor alle meerderjarige communieleden; 
• Erkenning van het bestaan van de communies en het opheffen van de zwarte vlekken; 
• Vrije reismogelijkheden voor alle communieleden; 
• Het recht op deelname aan het reguliere onderwijs; 
• De acceptatie van het binaire gedachtegoed en het daarmee gepaard gaande taalgebruik. 

Wij rekenen erop dat onze eisen worden ingewilligd.  

Dit valt er onder andere te lezen in de brief die uit zal gaan naar alle communies en diverse Substraten. Er wordt nog kort opgeschreven dat het plan is om een nieuwsuitzending van NOOSE te kapen om deze informatie live te verkondigen op de TV, dat er een bijeenkomst zal zijn waarin men inspraak kan hebben over de precieze invulling en dat er een antwoord verwacht wordt. Natuurlijk zullen De Substraat en Het Orgaan respect hebben voor ieders mening. Een harde ‘nee’ zal ze niet worden aangerekend. Maar er wordt gehoopt dat ze hun realiseren dat eendracht macht maakt.  

Als het verhaal op papier staat, is het aan Nour en Jule om er zorg voor te dragen dat het pamflet gedrukt wordt en dat de Brievelingen onder leiding van Aren hun werk zullen doen met het verspreiden ervan en het terugbrengen van een antwoord.