Unsigned Books

Gender Deel 3

Het verhaal verspreiden moet natuurlijk zorgvuldig gebeuren, dus het verloopt niet al te vlot. In de week nadat er met elkaar gesproken is, is er nog maar één andere leerling ingelicht. Eden is in vertrouwen genomen door Senna, omdat per hen al lange tijd kent en ze naast elkaar wonen. Eden was erg gechoqueerd in eerste instantie. Senna heeft moeten praten als brugpersoon om hen te overtuigen van de verhalen. Royce en Maan hadden de foto’s die op hun telefoon stonden, gedeeld met de jongeren uit hun vertrouwensgroep. Deze heeft Senna gebruikt om per verhaal kracht bij te zetten en ze kunnen in de toekomst gebruikt worden iedereen te ondersteunen als er nog meer mensen in vertrouwen worden genomen.  

Op donderdag zit Micha in de strafkamer, omdat zie het nodig vond om tijdens de les Aardrijkskunde wat baldadig te vragen naar de zwarte vlekken. Micha heeft het erg moeilijk met het verwerken van de aan zim verstrekte informatie. Zie zit een klas lager dan de anderen en er is dus niemand in de klas van de vertrouwensgroep die zim had kunnen tegenhouden tijdens de les. Over de zwarte vlekken wordt per definitie niet gesproken en al vanaf de basisschool wordt dat duidelijk gemaakt. Eveneens moet dan duidelijk zijn gemaakt dat het zeer ongepast is om ernaar te vragen. Zir brutale vragen werden daarom beloond met een verwijdering uit het lokaal en een uur nakomen.  

Als zie een tijdje in de strafkamer heeft gezeten komt Mace, de aardrijkskunde leerkracht, binnen om het gesprek aan te gaan met Micha. De reactie van de onderwijsgevende tijdens de les – het onmiddellijk verwijderen van zim – maakte zim alleen maar baldadiger en Micha heeft al die tijd in de strafkamer zir woede op zitten kroppen starend naar een klein plekje op de verder smetteloos grijze muur.  

“Wat weet u nou eigenlijk van die zwarte vlekken. We worden gewoon voorgelogen over wat daar gebeurt”, zegt zie uitdagend.  

Mace probeert Micha wat in te dimmen en gaat de vraag nog even uit de weg. “Ik krijg de indruk, Micha, dat je erg boos bent. Wat is er precies aan de hand?” 

“Jullie leerkrachten weten toch zoveel. Nou, echt niet alles hoor. Er worden helemaal geen experimenten met dieren gedaan daar. Er wonen gewoon mensen. Met rare ideeën ook nog.” Het is eruit voordat zie het doorheeft en zie gooit zir handen voor de mond, omdat zie doorheeft dat dit niet had mogen gebeuren en zie hiermee het vertrouwen van de groep heeft beschaamd.  

Zonder blikken of blozen vervolgt Mace het gesprek. “Ik begrijp dat je iets hebt gehoord dat de informatie die je had tegenspreekt. Het is altijd lastig, Micha, om tegenstrijdige informatie te krijgen en verwerken. Zeker als het zulke grote dingen betreft waar we misschien nog niet klaar voor zijn of die ons verstand te boven gaan. Je zult waarschijnlijk heel vaak tegen dit soort tegenstrijdige verhalen aanlopen. Het is aan jou om dan zelf te beslissen wat je wilt geloven, maar het is ook aan jou dat je op zoek gaat naar betrouwbare informatie. In dit geval denk ik dat je erop zou moeten kunnen vertrouwen dat onderwijsgevenden meer kennis hebben hierover, zeker als het hun vakgebied betreft. Heb je deze informatie van jou ergens op het Internet gelezen?” 

Met de handen nog voor zir mond schudt Micha zit hoofd. Het is duidelijk voor Mace dat tey verder niks meer te horen zal krijgen. “Ik zal het aan jou overlaten wat je met dit verhaal doet en wat je wenst te geloven. We leven immers in een vrije wereld. Ik raad je wel aan om op zoek te gaan naar degelijke bronnen die je verhaal kunnen ondersteunen of dat je zoekt naar informatie die het bewezen tegenspreken. Ga nu maar naar huis, Micha, want ik snap dat je het even moeilijk hebt. Dan plannen we voor morgen een afspraak in met de schoolpsycholoog.” 

Micha pakt vliegensvlug zir spullen bijeen en rent het strafhok uit. Zie schaamt zirzelf voor zir daden en besluit om er verder tegen niemand iets over te zeggen in de hoop en in de vooronderstelling dat dit zichzelf wel oplost. Wat zie niet weet is dat Mace, gelijk na het vertrek van Micha, naar de directeur toestapt om deze kwestie te bespreken.  

Het is nagenoeg vier uur als tey de kamer van Len inloopt. De bloemen die eens zo kleurig en vrolijk in een vaas op het bureau stonden, zijn verwelkt en hangen zielig met de koppen op de tafel. Fae ziet aan het gezicht van Mace dat er iets aan de hand is en legt gelijk de werkzaamheden neer. Len biedt ter een stoel aan en een glas water uit de glazen karaf naast de laptop. Na een grote slok van lauw geworden water met een muffe smaak alsof er een dode bloem in gehangen heeft, vertelt tey het gehoorde aan de directeur. Fae twijfelt geen minuut en belt gelijk Vesper, die gelukkig nog op school is en in nog geen vijf minuten op een stoel in de kamer zit om hetzelfde aan te horen.  

“Je snapt”, zegt Len, “dat dit een uiterst urgente en precaire situatie is. Er dient stante pede actie te worden ondernomen om dit de kop in te drukken. We moeten in kaart brengen onder welke andere scholieren dit verhaal bekend zou kunnen zijn. Wat zeg jij, Vesper?” 

Vesper wrijft even door de verwarde haren. Nir blouse vertoont zweetplekken van het gehaast naar het kantoor en de spanning waarmee ne zit na het aanhoren van deze perikelen. “Ik zal morgen direct in kaart brengen met wie Micha voornamelijk omgaat. Uiteraard zal ik overleggen met de staatspsycholoog hoe we kunnen handelen in dit geval en of het noodzakelijk is dat zij op school komen om ons bij te staan om dit aan te pakken”, geeft ne aan.  

“Wat is daarvoor nodig en kan ik iets betekenen hierin?” vraagt Mace.  

“In principe hebben we jouw hulp daar verder niet voor nodig”, zegt Vesper. “Samen met mijn collegae zetten we wat sociogrammen in elkaar. We zullen beelden van de camera’s raadplegen om te kijken met wie er de afgelopen twee weken zoal contact is geweest en ik denk dat we op basis daarvan een goede inschatting kunnen maken van de omvang van deze kwestie. Met een beetje geluk is het slechts een kleine groep en kunnen we het redelijk in de kiem smoren.” 

Len geeft aan dat dat een prima plan is en dat fae graag op de hoogte wil worden gehouden van de stand van zaken. Dat betekent feitelijk dat er elke twee uur een verslag moet worden uitgebracht van de vorderingen. Met die afspraken wordt de dag afgesloten. Van die verslagen komt het uiteindelijk niet, want de volgende dag zitten er al staatspsychologen aan tafel voordat er ook maar één sociogram is gemaakt. Zij nemen de hele regie over van deze onderneming en in principe zijn zij degenen die nu bepalen wat er op school gebeurt.  

In elke school is sinds ‘De Grote Kentering’ een paniekruimte aangelegd waar, in dit geval, de staatspsychologen volledig uit het zicht van leerlingen kunnen opereren. Een volledig ingerichte kamer met computers, stoelen, bureaus en alles wat er nodig is om de leerlingen ongemerkt in de gaten te kunnen houden in het felle, witte licht. Er is onder de scholieren dan ook niemand die doorheeft wat er zich achter de schermen afspeelt of dat er zich iets afspeelt. Royce, Maan, hun vertrouwelingen en een enkeling die gewoon als bijkomende schade zal worden gezien, hebben geen idee dat hun lot bepaald wordt in de verborgen krochten van het schoolgebouw.   

Alle camerabeelden van de afgelopen maand worden door tien mensen die volledig in zwart gekleed zijn in rap tempo vanachter donkere zonnebrillen bekeken en geanalyseerd. Daarna wordt het geheel in kaart gebracht. Al snel is duidelijk voor ze dat de bron van al het kwaad de twee nieuwelingen zijn. Ze sprongen door hun afwijkende lengte al direct in het oog van de getrainde staatspsychologen. Bij nadere inspectie zagen ze ook dat de geleverde papieren, alhoewel excellent gemaakt, nep bleken te zijn.  

Op de beelden van het schoolplein is het hele gesprek tussen de kinderen te zien geweest. Helaas bevatte de beelden geen geluid, dus wat er precies allemaal besproken is op die bewuste dag, is niet geheel duidelijk. Wat voor de staatspsychologen buiten kijf staat is dat de twee nieuwelingen indringers zijn en dat zij hun eigen gedachtegoed aan het verspreiden zijn onder de onschuldige en onwetende leerlingen van de school. Zij, de psychologen der staat, zijn er om dat probleem aan te pakken en zullen dat doen wat zij achten dat er nodig is. 

De hele groep van mogelijk besmette kinderen wordt geschat op vijftien. Uit alle bronnen blijkt dat het zeker om negen kinderen gaat, maar dat het zekere voor het onzekere genomen moet worden en dat er daarom ruim gesneden zal worden. Natuurlijk zijn er de twee nieuwelingen en de vier vertrouwelingen. Senna wordt gemarkeerd als besmetteling en Noé en Quinn waren in de buurt van het gesprek, dus zouden wat opgevangen kunnen hebben. Aangezien die laatste twee goede contacten hebben met Roan, worden bun en buns metgezellen eveneens gemarkeerd als besmettelingen. Dat brengt het totaal op vijftien.  

Aan het eind van een zeer lange dag ligt er een dik dossier met een plan van aanpak op het bureau van de directeur. Het woord ‘vertrouwelijk’ in dikgedrukte letters op de voorkant en een opmerkelijke staatsstempel maken duidelijk dat het alleen voor faers ogen bestemd is. Het ligt er echter niet ter goedkeuring, maar slechts ter informatie. De staatspsychologen beslissen in dezen en daar zullen de directeur, de personeelsleden en de gehele school hun naar moeten conformeren. Het plan van aanpak wordt onder de pet gehouden en is alleen bekend bij de directeur en de staatspsychologen. Dit is uiteraard om te voorkomen dat er iemand onverwacht zal ingrijpen bij het uitvoeren van dit plan. Ze kunnen hun bij deze precaire situatie geen fouten permitteren.   

Tijdens de rest van week valt het op dat Micha zirzelf heeft afgezonderd van zir groep en dat zie zirzelf alleen en stil door de schoolgangen heen beweegt. De leerlingen zijn al niet zo groot, maar Micha is net iets kleiner dan gemiddeld en een stuk tengerder. Geruchten gaan dat zie te weinig zuurstof heeft gehad bij de geboorte. Micha zelf geeft de schuld aan een gebrek aan vitaminen tijdens zir jeugd, vanwege een allergie.  

Royce, Maan en consorten worden om diverse redenen telkens tijdens pauzes weggehouden van de rest van de leerlingen door ze in de lokalen met allerhande klusjes in de weer te laten zijn. De leerkrachten krijgen van Len zonder opgaaf van reden de opdracht dit te doen. Eén ding is zeker, de tafels zijn weer onbeschreven bladen en blinken als nimmer tevoren. Dat ze afgesneden worden van hun schoolgenoten lijkt niemand op te vallen behalve de groep zelf, maar ze zien het meer als iets positiefs, omdat het – naast het schoonmaken van de tafels dan – veelal leuke taken zijn die ze het gevoel geven dat het hun schoolcarrière ten goede komt.  

Micha, die zir mond voorbij had gepraat, wordt constant door de staatspsychologen strategisch gesegregeerd van de anderen. Er moet koste wat kost voorkomen worden dat zie zir mond nogmaals voorbijpraat en de vertrouwelingen vertelt over wat zie heeft gedaan. Dat zou een ander licht kunnen werpen op de klusjes die moeten worden gedaan. Natuurlijk worden de mogelijke andere besmettelingen eveneens aan het werk gezet en verschilt de samenstelling van de groepjes van moment tot moment. Hierdoor valt het minder op dat het specifiek om Royce en Maan gaat.   

Op vrijdag komt er een groep van tien specialisten op diverse vakgebieden met koffers en allerlei technische snufjes de school binnenlopen. De leerlingen zijn ervan vergewist dat er die dag leuke workshops zullen zijn over diverse onderwerpen uit allerlei vakgebieden. Alle lessen zijn komen te vervallen voor alle leerlingen. De leerkrachten en het onderwijsondersteunend personeel zijn op een teambuildingsdag gestuurd waar ze – zonder het zelf nog te weten – zullen worden ontvangen door staatspsychologen. Er wordt op alle mogelijke manieren voorkomen dat er iemand die werkzaam is op de school aansprakelijk kan worden gesteld of iets meekrijgt van het hoe, wat en waarom.  

“Scheikunde is niet echt mijn ding”, zegt Royce tegen de vertrouwelingen. “Maar misschien weten deze mensen het wel leuk te maken voor me.”  

“Ik zag op de schema’s in de hal dat we bij Noé, Quinn en Roan met buns groep zitten. Scheikunde vind ik best leuk, maar zij kunnen het wel gigantisch verpesten voor iedereen”, meent Senna.  

Bodhi kan het weer niet laten om te zeggen wat er op zhaar tong ligt: “Kijk eens wie daar loopt, Micha, die is oud geworden in een korte tijd zeg. Dat krijg je als je elkaar een tijdje niet ziet.” 

Zhy krijgt een por van Lou: “Dat is niet zo aardig, Bodhi. Maar je hebt gelijk.” Zem zwaait naar Micha en gebaart zim om bij de groep te komen. Micha loopt ineengedoken door alsof zie niks heeft gezien.  

“Sinds we zim hebben ingelicht is zie niet meer hetzelfde,” merkt Maan terecht op.  

Royce voelt hirzelf er wat schuldig over. “Misschien hadden we het zim nooit moeten vertellen. Zie is natuurlijk wat jonger dan wij en kan er volgens mij maar lastig mee omgaan. Misschien heeft het zuurstoftekort er ook wat mee te maken. Zie is niet het scherpste potlood in het etui, zal ik maar zeggen.” 

Eden, die hunzelf ook bij de groep heeft gevoegd na te zijn ingelicht, probeert Royce wat gerust te stellen en in te dimmen. “Micha is oud genoeg en heeft slechts wat vitamines te weinig binnengekregen. Zie heeft een beetje een lastige thuissituatie en ik heb gehoord dat het gezin onder toezicht staat van staatspsychologen. Dat zal niet makkelijk zijn.” 

Langzaam baant iedereen hun een weg naar het lokaal waar de workshops gaan plaatshebben. De vijftien besmettelingen worden in het Scheikundelokaal opgevangen door een onbekende die virzelf voorstelt als Silke. Vi draagt een lange, witte labjas en voor vir staan allerlei vloeistoffen en ingewikkelde bouwsels van tubes, buizen en potjes opgesteld. Het één en ander borrelt al boven een bunsen burner. Er wordt naarstig gesmoesd onder de leerlingen als ze zien hoe Silke een gasmasker demonstreert. “Heeft een van jullie weleens zo’n masker gezien?” 

Roan steekt buns vinger als eerste in de lucht en wordt gelijk naar voren geroepen. Het masker wordt bij bun opgezet wat bij velen op de lachspieren werkt door het bizarre gezicht. “Zoals je merkt”, zegt Silke, “kun je gewoon lekker frisse lucht blijven ademen door dit masker. De stoffen waar we vandaag mee werken zijn afzonderlijk niet schadelijk, maar als we het verkeerd mengen, dan kunnen er weleens giftige gassen ontstaan. Dit soort maskers kunnen dan levens redden.” 

Er breekt lichte paniek uit onder de scholieren. Silke maant ze tot rust. “Geen paniek, wat we gaan doen is volledig veilig. Anders zouden we dit niet eens mogen doen. Toch is er voor jullie een aantal gele lijnen op de grond getekend waar jullie binnen moeten blijven staan voor jullie eigen veiligheid. Ik hang echter recht boven de dampen, daarom zal ik vandaag dit masker af en toe opzetten.” Vi zet het masker op en met vis voet drukt vi op een knop buiten het zicht van de leerlingen. Op dat moment stroomt de kamer direct vol met een onzichtbaar gas en vallen de kinderen bewusteloos naar de grond.  

Alle spullen worden netjes en op het gemakje ingepakt door Silke met het masker nog steeds op vis gelaat. De andere groepen bevinden hun in andere delen van het gebouw uit voorzorg. Als alles is ingepakt, stapt vi het lokaal uit en trekt de deur achter virzelf dicht. Een aantal personen in strakke, zwarte pakken stond klaar en zet het hele lokaal zorgvuldig af. Grote, dikke brandwerende schermen worden voor de deur en de ramen gezet. Als alles staat en geïnspecteerd is vult een luide knal de school en daarmee is het Scheikunde lokaal tot ontploffing gebracht.  

In een mum van tijd staat er een blusgroep om de ontstane brand te blussen. De brandweer – die toevalligerwijs al in de buurt was – komt de school binnengerend en met een noodgang worden alle leerlingen de school uit geleid via de brandwegen. Niemand komt in de buurt van het Scheikundelokaal en zal dus kunnen vertellen wat er zich daar af heeft gespeeld. De enige leerlingen die er wat vanaf wisten liggen verbrand tot kool op de zwartgeblakerde grond van het lokaal. Hun ouders zullen worden verteld dat er zich een ernstig ongeluk heeft voorgedaan waarna ze van de staatspsychologen de nodige en verplichte hulp aangeboden zullen krijgen. Op deze manier is een grotere catastrofe voorkomen en iedereen, behalve de overledenen van middelbare school ‘De Zeven Deugden’, kan weer opgelucht ademhalen.