Unsigned Books

Gender Deel 5

“Goedemiddag, jongelui, ik ben bruster Niamh en mijn voornaamwoorden zijn hex, hex, hex’, hex’ en hexxelf. Ik ga jullie vandaag informeren over jullie mogelijke toekomst.”  

Voor hex zit een groep van zestien personen die allemaal vandaag te horen hebben gekregen dat ze geen kinderen kunnen krijgen. Niemand – behalve de bruster zelf – is ervan op de hoogte waar dat door komt en zolang ze geen medische studie gaan doen, zullen ze dat ook nooit weten. Op dit moment zal het alleen gaan over wat deze ongelukkigen kunnen doen als ze wel kinderen willen.  

De ruimte is, op vijf rijen van stoelen en een tafel naast de deur na, geheel leeg. De muren zijn kaal, er zijn geen ramen en frisse lucht wordt de kamer ingeblazen via ventilatieroosters vlak onder het plafond. Iedereen zoekt een plek uit en Izlan kiest voor een rieten kuipstoeltje op de hoek van de achterste rij naast één van de personen die phe net in de wachtkamer had zien zitten en er niet uitziet alsof hun net achttien is geworden. Vooraan, bijna tegen de muur aangeplakt, staat bruster Niamh met de armen over elkaar te wachten tot iedereen zit.  

“Bij de uitgang liggen folders met een korte samenvatting van dezelfde informatie die ik jullie nu ga geven. Dan kun je het thuis op je gemak nog eens doornemen en in overweging nemen. Je mag uiteraard met iedereen delen dat je geen kinderen kunt krijgen. Het wordt zelfs aangeraden om dat te doen, zodat je het beter kunt verwerken als het nieuws van vandaag je tegen is gevallen.” Hex kijkt over hex’ bril heen naar de gezichten van de mensen die voor hex zitten. Met een hand strijkt hex hex’ baard goed en zet hex’ bril, die op het puntje van hex’ neus rustte, terug op de brug nadat deze een klein beetje was afgegleden.  

“Vandaag hebben jullie wellicht woorden gehoord die jullie niet bekend waren. Deze houd je te allen tijde voor je, want ‘wat van jou is, is van jou’. Feit is dat jullie op dit moment geen kinderen kunnen krijgen, maar dat jullie wel het recht hebben om dat te kunnen.” Wederom ligt de nadruk hier op het laatste woord. “Daar gaat een lang traject aan vooraf. Dat wordt een emotionele achtbaan waarbij je je armen niet in de lucht hoeft te steken bij elke bocht en looping.” Een grapje welke meer voor hex’ eigen plezier verteld wordt, dan dat er werkelijk om gelachen wordt. Het verbaast Izlan dat er überhaupt iets uit hex komt dat maar enigszins neigt naar een grap. Eén die phe nog zeer ongepast vindt in deze situatie ook. Grappen zouden verboden moeten worden. 

Er gaat een vinger de lucht in, maar hex negeert deze volledig en vervolgt onverstoord hex’ verhaal. “Je zult allereerst andere pillen moeten gaan slikken. Wij noemen ze hier cross-gender hormonen, maar de naam zal wel gaan veranderen binnenkort, dus raak er niet aan gehecht. Na een maand of zes zul je een operatie moeten ondergaan waarna je lichaam – na, uiteraard, volledige genezing – klaar is voor het baren van kinderen.” In de stilte die valt, steekt een aantal aanwezigen de vingers in de lucht, omdat ze prangende vragen hebben. Niamh schudt hex’ hoofd wat geïrriteerd. “Ik had volgens mij nog niet gezegd dat de vragenronde geopend was.” Daarna zakken de vingers weer.  

“Een hoop van jullie zullen hun afvragen hoe kinderen gemaakt worden. Dit is uiteraard een groot gemis in het curriculum van jullie opleiding, maar niet getreurd, ik loods jullie er in vogelvlucht doorheen. Dokters hebben een niet nader te benoemen vruchtbare plakkerige vloeistof, deze wordt in een vruchtbaar bolvormige lichaamseigen container gespoten. Deze container nestelt zich op een plek in het lichaam waar het gevoed wordt en kan groeien. Na ongeveer negen maanden is de baby groot genoeg om ter wereld gebracht te worden. Dat gebeurt standaard in het ziekenhuis om ervoor te zorgen dat alles goed gaat en zowel ouder als kind gezond weer vertrekken.” 

“Wat missen wij dan?” roept één van de jongeren ongeduldig door de zaal heen. Een strenge blik hun richting uit is het gevolg en het wordt ijzig stil.  

“Laten we het erop houden, jong mens, dat er in jouw lichaam nu geen container is om een kind in te nestelen. Daar kun jij niks aan doen, maar daar kunnen wij wel wat aan doen. De ingreep is pijnloos en duurt niet al te lang. Het hele proces van meer dan een jaar gaat gepaard met enkele andere lichamelijke veranderingen. Wat die zijn dat wordt persoonlijk besproken en is niet bedoeld voor allemens oren.” 

Het verhaal bij Hagar in de ruimte is iets anders, omdat daar alle personen zitten die wel kinderen kunnen krijgen. Bruster Ona is een stuk vriendelijker dan Niamh en zit in een korte, witte brusterrok met de benen over elkaar voor de groep op een kruk rustig de aanwezigen toe te spreken. Dezelfde stoelen in hetzelfde aantal rijen, maar een veel gezelliger ingerichte kamer met posters van pasgeboren baby’s en zwangere buiken aan de muren. Enkele lampen die huiskamerachtige tonen geven en kleine ramen die het daglicht naar binnen laten.   

“Mocht je zwanger willen worden, en zwanger is het woord dat we gebruiken om aan te geven dat iemand een baby in de buik heeft, dan kom je naar het ziekenhuis en zorgen wij dat alles in orde wordt gemaakt. Het is een zeer kleine ingreep en geeft nauwelijks littekens. In principe heeft jullie lichaam alles wat er nodig is om een mensenkind in te laten groeien. Je hoeft daar geen gebruik van te maken, maar een kind ter wereld brengen is een gebeurtenis die je je hele leven bijblijft.” 

Hagar zit ongeïnteresseerd te luisteren. Dit verhaal is niet besteed aan ero. De meesten om er heen zitten op het puntje van hun stoel en kunnen volgens er niet wachten om, zoals de bruster dat zo mooi zegt, ‘zwanger’ te worden. Er moet er niet aan denken dat er een mens in ero’s lichaam groeit en er kijkt vol weerzin naar de posters om er heen. Hagar denkt aan wat Izlan nu te horen krijgt en hoopt dat het phere gerust zal stellen en dat deze dag niet het begin is van een aftakelende relatie tussen ero en phere.  

“Neem bij het verlaten van de zaal nog een folder mee met de informatie die ik zojuist heb gegeven en kom gerust langs voor een vrijblijvend oriënterend gesprek met één van onze kundige artsen. We hopen jullie snel weer te zien, maar niet te snel. Gegroet ende tabee.” Hiermee is de zitting ten einde en de jongeren dringen hun om de tafel naast de deur heen om de folders gretig te pakken en in de tassen te stoppen.  

Hagar loopt in een gang op weg naar de wachtkamer Izlan tegen het lijf en samen lopen ze richting de uitgang van het staatsziekenhuis. Voor de schuifdeuren blijft Izlan bedenkelijk staan. “Ik wil kinderen kunnen krijgen, Hagar”, zegt phe gedecideerd.  

“Als jij dat graag wil, Izlan, wat houd je dan tegen? Je bent achttien jaar en mag daar zelf over beslissen”, zegt er bemoedigend. Hagar staat achter Izlan tot het eind van de wereld.  

“Wat houdt me tegen, inderdaad. Vind je het goed als ik terugga?” 

“Natuurlijk”, zegt er. “Zal ik hier op je wachten?” Er wijst naar de inmiddels lege wachtkamer die zich naast de uitgang bevindt.  

“Als je dat wil doen, graag. Ik loop even naar de balie om te vragen wanneer ik terecht kan”, zegt Izlan terwijl phe al omgedraaid was en naar de brusters toeliep. Bij de balie vraagt phe beleefd: “Bij wie kan ik wanneer terecht als ik graag gebruik wil maken van mijn recht om kinderen te kunnen krijgen?”  

“Best mens”, zegt Ona, “als je het graag wil, dan kun je nu al bij de dokter naar binnen. Zal ik gelijk even vragen of z tijd heeft voor je? Ik denk dat je direct kunt doorlopen.” 

Izlan knikt en wacht tot sy terug is met het verlossende woord. Phe kan gelijk al naar binnen. In de vluchtige blik in de richting van Hagar ziet phe dat er phe toelacht en met twee wapperende handen richting de spreekkamer wuift. Een gevoel van vlinders in de buik bevangt er en verdringt het boze gevoel van eerder tijdens dit bezoek.  

“Ah, Izlan, is het niet? Ik begrijp dat je graag kinderen wil kunnen krijgen, maar dat nu nog niet kan. Wij zijn er voor je om dat mogelijk te maken. Ik zeg je wel van tevoren dat de effecten onomkeerbaar zijn. Je hebt zes maanden de tijd om erover na te denken, terwijl je in de tussentijd cross-gender hormonen slikt om je lichaam gereed te maken. Begrijp je dat?”  

“Ik kijk hier al mijn hele leven naar uit, dokter. Dit is mijn wens en ik heb er alles voor over om die waar te maken. Wat moet ik precies weten en doen?” 

“Op dit moment, Izlan, is het enige dat je moet doen zes maanden lang de hormonen slikken. Dit gaat wel gepaard met wat veranderingen die erg merkbaar en ingrijpend kunnen zijn. Daarom word je ook een staatspsycholoog toegewezen om je bij te staan.” 

Zonder blikken of blozen vraag phe: “Wat voor veranderingen hebben we het dan over?” 

“Door de hormonen in de pillen zal je stem wat hoger worden, je zult wat rondere vormen krijgen en daarmee bedoel ik ook dat je borsten zullen groeien. Een kind moet gevoed worden na de geboorte en die voeding komt daaruit. Mogelijk heeft het ook een effect op je haargroei en je emotionele huishouding.” Dokter Tendai pakt uit de lade van z’s bureau een formulier met de gegevens van het ziekenhuis en een pen, beide met het logo van het staatsziekenhuis erop.  

“Als dat is wat ervoor nodig is, dokter, dan zij het zo. Wanneer kan ik met deze pillen beginnen?” Phe is vastberaden en laat pherzelf nergens door ontmoedigen.  

“Ik zal een recept voor je uitschrijven voor de komende zes maanden.” Terwijl z het recept uitschrijft, spreekt z Izlan toe: “Bij de balie kun je een afspraak maken voor een week voordat je je laatste pil gaat innemen als je vandaag al begint. Dan spreken we elkaar nogmaals om te zien of je het wil doorzetten. Vervolgens gaan we je lichaam gereed maken en zullen we je door de hele behandeling heen praten. Is dat goed?” Dat gezegd hebbende, geeft z het recept aan Izlan.  

Het recept wordt aangegrepen en als phe de spreekkamer weer uit is maakt phe bij bruster Ona een vervolgafspraak. Tevreden pakt Izlan bij de uitgang Hagar bij de hand en samen verlaten ze het ziekenhuis. Dokter Tendai loopt met een potje in z’s hand naar bruster Niamh. “Dit is Izlans zaad. Laat het lab het onderzoeken en als het vruchtbaar blijkt te zijn moet het ingevroren worden tot phe terug is voor de behandeling.”