Unsigned Books

Gender Deel 5

“Izlan, goedemorgen. Nou ja, eigenlijk bijna avond. Tijd om wakker te worden.” De zachte stem van Eke klinkt als een holle echo door de schedel van Izlan. Min lijkt ver weg, maar staat naast pher bed. Versuft gaan de ogen langzaam open en neemt phe het gezicht van Eke waar, maar kan het niet plaatsen. Twee grote kijkers staren phe aan. De omgeving komt Izlan niet bekend voor en het ziet er allemaal vaag en duister uit.  

“Wie, wat en waar?” mompelt Izlan al kwijlend. Eke dept pher mond af met een doekje en min vraagt hoe phe pherzelf voelt. Er komt weinig verstaanbaars uit.  

“Rustig aan, Izlan, neem je tijd om even goed wakker te worden. Ik kan je in ieder geval vertellen dat de operatie geslaagd is. Ik heb de eer je als eerste te mogen feliciteren.” Een vriendelijke lach op mino gezicht komt ergens geruststellend over.  

“Ja, ja, natuurlijk. Gefeliciteerd. Alles is goed gegaan?” Izlan praat alsof phe net een kies heeft laten vullen bij de tandarts en nog met een half-verdoofde mond en tong rondloopt. Witte ruis in het hoofd voorkomt dat phe goed kan registreren wat er gaande is en gezegd wordt.  

“Dokter Feidhelm heeft prachtig werk geleverd, al zegt sol het zelf. Je bent zwanger van een pracht van een tweeling. Al moet ik er eerlijkheidshalve bij zeggen dat in vijftig procent van de gevallen één van twee eitjes afgestoten wordt of op een andere manieren verloren gaat. Daar heb je verder tijdens je zwangerschap helemaal geen hinder van.” Mino stem klinkt helderder en dichterbij, maar de woorden lijken geen hout te snijden. Het rad draait wel, maar de hamster is dood.  

“Zwanger. Zwanger. Tweeling. Eitjes. Hmm. Ja.” De woorden weerkaatsen in de roes waaruit phe langzaam uit aan het ontwaken is.  

“Ik laat je nog heel even bijkomen, terwijl ik je naar je kamer rol. We zijn nu in de verkoeverkamer. Blijf rustig liggen. Doe nog even je ogen dicht. Als je volledig wakker bent, praten we verder.” Eke klikt de wielen los met de tip van mino voet en duwt het bed behendig door de gangen heen richting een kamer voor Izlan alleen. Net als de karretjes bij de supermarkt, is er altijd wel één wiel met een mankement. Het piept, iept en draait de verkeerde kant uit tijdens de rit.   

De blauwe gordijnen voor het raam van de kamer van Izlan zijn dichtgetrokken en TL-balken verlichten de ruimte met wit licht waarvan men meent dat het zonlicht nabootst. Feit is dat je door dit licht elke oneffenheid in je huid ziet waardoor je het liefst een papieren zak over je hoofd trekt met twee gaten erin. Izlan is weer in slaap gevallen en droomt over het ouderschap en het opvoeden van twee kinderen die niet aanvoelen als van phers.  

Na ongeveer twee uur wordt phe weer gewekt door de rustige stem van dokter Eke. “Je hebt het avondeten gemist, maar ik heb iets lichts voor je geregeld om je maag toch een beetje te vullen en weer op krachten te komen.” Wat fruit en yoghurt met ontbijtgranen worden naast het bed op het smalle kastje met een uitrolbare plank klaargezet. Met een druk op een knop van de afstandsbediening wordt het hoofdeind omhoog gebracht en komt Izlan in een min of meer zittende positie. Phe lijkt wat helderder en wakkerder te zijn.  

“Nogmaals gefeliciteerd. Hoe voel je je?” 

“Ik heb wat lichte pijn op niet nader te benoemen plekken. Verder voel ik me wel goed. Ik heb gedroomd over kinderen. Wat was het dat je zei?” Izlan kijkt wat onrustig om pherzelf heen alsof phe nog niet helemaal beseft waar phe is en wat er is gebeurd. Een lege kamer met plek voor nog drie bedden. Onder het raam staat een tafeltje met twee stoelen. Een lege vaas en een fotolijstje met het portret van de staatsleider fleuren de boel niet echt op. Wellicht zou het uitzicht wat zijn, maar de gordijnen blijven gesloten.  

“Je bent nog wat gedesoriënteerd merk ik. Dat is vrij normaal. Ik zal weldra iets halen voor de pijn. Probeer niet aan het verband te zitten. Tijdens de genezing kan het wat gaan jeuken. Ik raad je aan om niet te krabben, hoe vervelend het ook is. Zachtjes aaien kan al verlichtend werken. Tegen de tijd dat de kinderen gehaald worden is je lichaam al lang en breed genezen.” Eke legt een hand op de buik van Izlan om aan te geven dat min pher kinderen bedoelt.  

“Nou kan ik me vergissen, dokter, maar ik dacht dat ik alleen kwam om mijn lichaam gereed te maken voor een zwangerschap. Wil je zeggen dat ik nu al zwanger ben?” Het lijkt nog niet goed door te dringen tot Izlan. Phe legt twee handen op pher buik om te voelen. “Ik voel me niet zwanger, denk ik.” 

“Geef het tijd”, zegt Eke. “De standaardprocedure, Izlan, is dat je gelijk bevrucht wordt. Daar heb je voor getekend bij binnenkomst. Er is helaas geen andere manier om het te zeggen, dus ik geef het je recht voor de raap. Het zaad dat je zes maanden geleden hebt afgestaan is gebruikt om twee eitjes te bevruchten. Deze zijn in een kunstmatige baarmoeder geplaatst die zich nu in je buikholte bevindt. Over negen maanden zul je de trotse ouder zijn van minstens één en mogelijk twee prachtige baby’s. Dat is toch fantastisch nieuws, lijkt me.” 

Verbazing, verontwaardiging en wellicht ergens wat blijdschap in de verte, overvallen Izlan. Phe probeert terug te denken aan het gesprek met dokter Feidhelm, maar phe kan het niet helder meer voor de geest halen. Had sol dit besproken met phere?   

Eke pelt de banaan en overhandigt deze aan Izlan. “Eet even wat, daar knap je van op. Als je behoefte hebt aan een gesprek, dan kan ik wel een noodpsycholoog roepen voor je. We maken vaak mee dat mensen het even moeten verwerken. Je zult ook voorbereid moeten worden op de tweede schok, waarschijnlijk.” 

“De tweede schok? Wat kan er nog meer gedaan zijn dan dat ik ongevraagd zwanger ben gemaakt? Van mezelf!” De realisatie van de situatie hakt erin en phe klinkt vrij boos. De gepelde banaan landt op de grond als phe druk met de armen zwaait en in rap tempo van alles uitkraamt.  

“Blijf ademen, Izlan. Het is niet goed om overstuur te raken in je huidige situatie.” Voor de zekerheid drukt Eke de noodknop in die de psycholoog inseint dat cybs aanwezigheid gewenst is.  

“Het is mijn lichaam, ik denk dat ik het recht heb om te weten wat ermee gedaan is, is het niet?” Scheuten van pijn door de opwinding maken dat phe wat ineenkrimpt.  

“Daar heb je zeker recht op. Je moet wel even kalmeren. De psycholoog is onderweg. Die zal je zo te woord staan en dan kun je rustig alles samen verwerken. Het is niet niks.” Als je het over een onderwereld individu hebt, dan ratelen hun botten. Het is nog niet gezegd of Morgan, de noodpsycholoog, stapt gehaast de kamer binnen.  

Geen dokterskledij, maar een strak, grijs pak met witte krijtstrepen. Volle, rode lippen en zachte blauwe oogschaduw onder een volle kop met lang, blond en weelderig haar en een snor in dezelfde tint. Een hese stem van jarenlang verkeerd gebruik van de stembanden spreekt tot Izlan. 

“Goedenavond, Izlan. Ik ben Morgan. Adem even diep in en dan kun je daarna rustig vertellen wat er aan de hand is. Mijn collega, dokter Eke, zal in de tussentijd een rustgevend middeltje halen.” Eke knikt naar Morgan en verlaat de ruimte om voor Izlan pillen te halen die phe overduidelijk nodig heeft.  

“Heb je phere al verteld over pher vagina?” vraagt Ona die nog aanwezig is na syxx dienst en Eke bij de medicijnkast treft.  

“Nee, zover ben ik nog niet gekomen”, antwoordt min met mino hoofd verscholen achter de deur van een kabinet nerveus op zoek naar de juiste pillen. Elk potje wordt omgedraaid en bekeken. Wie print die labels zo klein?  

“Zover komt het eigenlijk nooit. Phe komt er thuis wel achter als het verband verwisselt moet worden. Meestal eindigen ze dan huilend op het toilet en moet de staatspsycholoog ze eruit praten. Gelukkig komt het altijd wel weer goed”, zegt sy bemoedigend. Voor de dienstdoende arts zijn dit soort gesprekken altijd erg lastig. 

“In eerste instantie is het altijd boosheid die loskomt in plaats van blijdschap over de zwangerschap. Vat het niet persoonlijk op. Er is geen goede manier om dit nieuws te brengen. Welke aanpak je ook bedenkt, het is allemaal geprobeerd en het heeft allemaal gefaald.” 

Eke bedankt sy voor de verterende woorden en slaakt een kreet van vreugde als min het juiste potje heeft gevonden. Er worden twee platte schijfjes uit geschud en met de pillen en een glas water in mino hand baant min minzelf een weg terug naar de kamer van Izlan. Op de gang naar de kamer toe hoort min al het zachte gehuil van een aanstaande ouder. Terwijl Morgan zachtjes tegen Izlan spreekt, pakt cy de pillen en het glas aan van Eke en geeft het vervolgens aan Izlan. Phe pakt het uit cybs handen en gooit de pillen met een felle beweging de keel in.  

“Je kunt de nacht hier doorbrengen. Dan kunnen we je morgen vertellen hoe je het verband moet verwisselen en overleggen we of je thuis nog een staatspsycholoog paraat wil hebben. Over ongeveer een half uur zul je door de pillen in slaap vallen. Het beste kun je daarvoor je eten hebben genuttigd.” Eke gebaart naar de onaangeraakte yoghurt en ziet gelijk de banaan uiteengevallen op de grond liggen. “Wil je wat fruit hebben?” 

“Ik denk dat ik alleen wil zijn met mijn gedachtes.” Izlan wil pherzelf omdraaien, maar merkt dat dat niet gaat door de pijn. Wat defensief worden de armen voor de borst gekruist. Morgan en Eke snappen het en lopen weg.  

“Morgen is het beter. Voor nu is het goed zoals het is. Over een maand is phe blij met de zwangerschap en over negen maanden is phe verrukt als de baby of baby’s in pher armen liggen”, vertelt Morgan – die uit ervaring spreekt – aan Eke wiens eerste week in het Caitlyn Jenner Instituut z1r nog een tijdlang bij zal blijven.