Unsigned Books

Gender Deel 7

Op de tweede verdieping onder de grond vind je de gele kamers. Geen ziekenhuissfeer meer, maar een soort studentenkamers waarin je je eigenlijk nooit comfortabel kan maken. Het éénpersoonsbed is net te kort en te smal. In de tweezitter zak je te diep weg. Het eettafeltje is te laag om zelfs maar de stoel goed onder te kunnen schuiven en van de stoel is de rugleuning net te recht en het zitvlak te kort. Eigenlijk is het enige goed functionerende nuttige element in de kamer de TV waar je staatsprogramma’s op kunt kijken. Het geheel kan een mens compleet tot waanhoop en waanzin leiden. De laatste beproeving.  

Gele muren met wederom een lichtgevende klok eraan waar zeker en vast een camera in verborgen zit om je vierentwintig uur per dag en zeven dagen in de week te kunnen observeren. Die klok loopt achteruit en geeft precies twee keer per dag de goede tijd aan. Het tikt een klein beetje te hard om ‘s nachts goed te kunnen negeren en lekker in slaap te kunnen vallen. Sterker nog, het lijkt er soms op dat het onding aanvoelt wanneer de mensen naar bed moeten en dan iets luidruchtiger de tijd wegtikt. Sommige aanwezigen zijn al blij dat het geen koekoeksklok is. Tel je zegeningen. 

Drie keer per dag krijgt co eten en twee pillen waarvan de werking com onbekend is. Op woensdag is er pudding, dat geeft com weer een beetje besef van tijd en realiteit en helpt com om bij te houden hoelang co er is. De baard en lange haren zijn onder handen genomen en dagelijks wordt co voorzien van schone kleding. Op de gang is een toilet en een douche waar co vrij gebruik van kan maken. De gang leidt naar de gemeenschappelijke ruimte waar lotgenoten om precies twee uur worden uitgenodigd om deel te nemen aan de spelletjesmiddag. Het is twee uur. 

“Is Emani er niet vandaag?” Roept co in de opening van het vertrek naar een bruster die op een degelijke stoel in de hoek van de gemeenschappelijke ruimte de patiënten observeert. Het is een vierkante, geel geverfde ruimte met wat tafels, stoelen, zitzakken, een televisie en een deur naar het keukentje waar de patiënten in principe niet mogen komen, tenzij er nood aan de persoon is. De bruster die niet bij naam genoemd wil worden en nooit deel zal nemen aan de activiteiten geeft het antwoord dat hen elke dag geeft: “Emani heeft een vrije dag vandaag.” 

Afkeurend schudt co cor hoofd heen en weer. “Het zal eens niet zo zijn. Eens kijken wie we dan hebben hier. Ah, persoon 1, persoon 2 en persoon 3 in willekeurige volgorde. Dit wordt me het dagje wel. Wie van jullie zielenpoten kan er tegen hun verlies en wil een potje sjoelen met me?”   

Het blijft volledig stil. De drie patiënten zitten voor hen uit te staren in de zitzakken. Dit is het enige moment van de dag dat ze enigszins comfortabel kunnen zitten en daar maken ze graag gebruik van. Ze staren naar een groot televisiescherm waarop een informatief programma van NOOSE te zien is. Het volume is zacht, maar er is ondertiteling ter ondersteuning. Co beschouwt het als een verloren strijd om iemand aan te sporen voor een potje Rummikub of Scrabble en schuift een kuipstoel erbij om mee te kijken.  

In een gezellig ogende huiskamer met een fraaie, donkergroene oorfauteuil, een knisperend haardvuur op de achtergrond en een ebbenhouten bijzettafel op een decoratief bijpassend kleedje zit Rabea van NOOSE te vertellen over wat er zoal voor plannen klaarliggen om de wereld weer een beetje beter te maken en de mensen ‘meer vrijer’. Af en toe ontvangt ith gasten in iths programma, maar vandaag zit ith er alleen. 

“(…) de onderwijsgevenden klaagden al geruime tijd over diverse literatuur die door de meest recente geweldige aanpassingen niet meer gelezen kunnen worden vanwege een achterhaalde inhoud. Het gaat hier echter om best wel wat favorieten onder zowel het personeel als de leerlingen. Uitgeverijen zijn in opdracht van De Staat druk bezig om deze – veelal klassiekers – geschikt te maken voor de jeugd van tegenwoordig. Daar komt nu (…).” 

“Het mocht eens tijd worden!” roept 3 luid en duidelijk.  

“Dit soort dingen duren altijd een eeuwigheid. Je zou toch denken dat het handiger is om dit soort zaken gelijk aan te pakken. Als ik bij De Staat zou werken, dan had ik het wel geweten”, brengt 1 mopperend in.  

“Wat je me bromt”, is de korte en krachtige uitspraak van persoon 2.  

Op TV gaat Rabea ongestoord verder. “(…) nieuwe veranderingen zijn omarmd en ze geven aan dat dit heeft geleid tot veel blijere leerlingen. Scholen geven aan dat er minder ingrepen nodig zijn van de schoolpsychologen. Ook ouders die (…).” 

“Hopelijk komt er een moment dat de schoolpsychologen helemaal niet meer nodig zijn. Dat zou natuurlijk een ideale wereld zijn. Wat denken jullie? Gaat het daar ooit nog van komen?” vraagt co aan de gebiologeerde televisiekijkers. Er wordt niet gereageerd en co knipt even met cor vingers voor de ogen van 2 die naast com zit.  

“Wat je me bromt.” En daar zal co het mee moeten stellen.  

“(…) dat heeft ertoe geleid dat veel onderwijsprogramma’s op het moment eveneens herzien worden. Leerlijnen zullen worden aangepast en de curricula moeten worden gewijzigd. Daarnaast zullen bepaalde passages in de schoolboeken – met name die boeken die worden gebruikt voor aardrijkskunde, biologie en taal – worden herschreven of compleet verwijderd. Of het nog mogelijk is (…).” 

1 Begint driftig te klappen en juichen alsof red naar een voetbalwedstrijd zit te kijken en reds favoriete club een doelpunt heeft gemaakt. “Dit is goed nieuws zeg. Dit is de vooruitgang waar we op hebben zitten wachten. Meer van dit!” 

“Wat je me bromt.” 2 Is een persoon van weinig woorden. 

“Jij bent zeker de gezelligste thuis?” zegt co geïrriteerd en sarcastisch. “De gezelligste, op de deurkruk na dan, want die geeft iedereen een handje.” Co probeert al enige dagen tevergeefs de sfeer wat op te kalefateren, echter cor vrolijke dispositie wordt niet door iedereen gewaardeerd. Eigenlijk door niemand. “Je zou er haast voor terug naar school willen”, geeft co nog als reactie op het verhaal van persoon 1. 

“Dat is niet eens zo’n slecht idee dat je daar hebt”, zegt 1, “voor veel mensen gaan sommige veranderingen te snel en ze houden het niet meer bij. Een soort volwassenenonderwijs om deze mensen bij te scholen is precies wat we nodig hebben.” 

3’s Ogen worden groter als ni het hoort en ni wordt er gelijk enthousiast van. “Ik zou best onderwijsgevende willen zijn op zo’n instelling. Ik denk dat ik dat heel goed zou kunnen. ‘Pak je boek. Noteer dit. Hier is je huiswerk.’ en dan vertel ik een grap of een leuke anekdote en gaat iedereen met een goed gevoel naar huis.” 

“Misschien,” zegt co, “als we hieruit zijn, kunnen we zoiets opstarten.” 

2 Schiet uit suns rol en zegt bruut: “Dat is er al.” 

Het is een domper op de sfeer die was ontstaan. Veel tijd om te chagrijnen is er niet, want Hebe en Ihme komen de zaal ingelopen met een onbekende aan hun zijde. Pop heeft pops hoofd omlaag en kijkt vanonder een lange pony schuw naar de groep zittende voor de televisie. “We hebben een nieuwe aanwinst voor de groep”, zegt Hebe. “We gaan ervan uit dat jullie bop warm verwelkomen en dat jullie het goede voorbeeld zullen geven.” Met een duwtje in de rug wordt pop naar voren geduwd om popzelf bij de groep te mengen.  

In plaats van door te lopen, blijft pop staan op de plek waar pop naartoe is geduwd. “Pop is nog wat verlegen, maar als pop loskomt, dan kletst pop de oren van je kop.” Daarna draaien Hebe en Ihme hun weer om en lopen in dezelfde tred weer weg.  

De groep staart afwachtend en vol verwachting naar de nieuweling. Het is akelig stil. Met de armen over elkaar en het haar in de ogen staat pop stokstijf in het zicht als iemand met plankenkoorts die voor een jury staat tijdens een auditie. Een natte plek verschijnt in de broek. Langzaam wordt de vlek groter en dan druipt de gele vloeistof de vloer op. De bruster in de hoek van de kamer loopt naar bop toe, pakt bop bij de arm en loopt met bop naar het keukentje achter de gesloten deur. Er is niet te zien wat er daar gebeurt, maar de consensus is dat pop omgekleed wordt en wat pillen naar binnen gegooid krijgt.  

“Ik geef bop drie dagen voordat pop breekt en weer terug moet naar de blauwe kamer. Wat jullie?” vraagt co. 

“Ik geef bop er twee. Dan ligt pop huilend en opgekruld in een hoekje van de kamer te kwijlen met een duim in bops mond.” 3 Doet, tot grote hilariteit van de anderen, voor hoe dat er ongeveer moet uitzien. Zelfs 2 kan een lach niet onderdrukken.  

Het programma is ondertussen afgelopen en samen met 5, die net geïntroduceerd is, komt de bruster met een dienblad vol fruit de keuken uitgelopen. “Ik denk dat jullie wel wat lekkers hebben verdiend. Ook om de komst van onze nieuwe aanwinst te vieren en het ijs wat te breken.” Het wordt in een fruitschaal op een spelletjestafel bij de muur gezet. Bruster naamloos loopt de keuken in om een emmer te vullen en een mop te pakken zodat de plas kan worden opgeruimd.  

Terwijl de vier afstormen op het eten horen ze achter hun een zacht geluid. Het dringt in eerste instantie niet goed door en het lijkt alsof het uit de TV komt, maar als 2 sunzelf met een appel in de mond heeft omgedraaid ziet sun bop opgekruld in de zitzak zitten met een duim in de mond en tranen in de ogen. Het is dat de blaas al leeg was. 

“Nou, dat is alweer snel. Dag 5, het was gezellig.” 

Het is nog niet gezegd of Hebe en Ihme staan alweer in de kamer om 5 weer mee terug te nemen. Ze kijken beschuldigend naar de groep die allemaal in alle onschuld de armen in de lucht gooien om aan te geven dat ze er niks mee te maken hebben.  

“Wat denk je? Terug naar blauw of terug naar wit? vraagt co als Hebe en Ihme het vertrek goed en wel hebben verlaten.  

“Wit”, is het unanieme antwoord. “Die komt nooit meer buiten”, voegt 3 eraan toe. 

Als het fruit op is moet iedereen weer terug naar hun kamer. Co gaat liggen op het te kleine bed en hoort een rustige stem – zoals elke avond – door een verborgen luidspreker praten tot com. In de klok? Onder het bed? Co heeft het ding nog niet kunnen vinden.   

“Terwijl je daar ligt, met je armen langs je zij en rustig in- en uitademt, kun je luisteren naar mijn stem en je volledig ontspannen. Drie tellen in. Drie tellen uit. Denk je in dat je aan de kust bent. Je staat op een duin en voelt de frisse wind door je haren. Je kunt de zee ruiken en hoort hoe de golven aan land spoelen. Je bent ontspannen. Voor je zie je een trap die je gaat aflopen om bij het strand te komen. Ik tel van tien naar één terwijl je naar beneden loopt. Bij elke tel kun je je meer ontspannen. Als je beneden op het zand bent aangekomen, ben je volledig ontspannen en in een diepe, diepe slaap. Tien. Adem rustig en diep in en uit. Negen. Steeds meer en meer ontspannen.”  

En dan is het stil.